Bugün yağmur göz kapaklarıma yağıyor, dünden kalma bütün kızgınlığım ve yorgunluğum göz kapaklarımda sanırım. Açmayacağım gözlerimi, açamayacağım sen gelmeden.
Franz Kafka / Milenaya Mektuplar
"Beni kimse anlamıyor. Ben bu kulakların dinleyeceği ağız değilim."
Geçici bir yorgunluk yok üstümde. Korkarım ki bana yeryüzünde tek sadık kalan şey bu yorgunluğum. Bıkkınlık olsa geçerdi. Kırgınlık olsa dinerdi. Ama yorgunsanız; hele ki ruhunuz yorgunsa... Tarifini bile edemeyeceğim size. Bir yerde durup dinlenebilsem keşke. Yok mu bu hayatın bir kıytı köşesi? Ağlayacağım bir omzu? Ya da dinleneceğim bir çıkmaz sokağı? Eyvallah. Yok sanırım. Zaten ben bu hayattan ağzımın payını daha çok küçükken aldım. Cevabını bildiğim soruları gelip burada size yöneltmek boşboğazlık oldu. Affola. Ömrüm zaten bir kağıda, bir kaleme muhtaç yaşamakla geçti. Tek hellaliğini istediğim hokkalı mürekkebim ve gözyaşlarımla dolu şu kara-körü sayfalardır. Ben anlattım kalemim yazdı. Ben ağladım sayfalarım dinledi. İnanın kaç bin sayfa dinledi beni; ben kaç bin sayfaya anlattım kendimi bilmiyorum. Tek bildiğim siz ademoğlunun hayatımda bir kağıt, bir kalem edemediği.
Zemheri karanlık
'Yatağımın üzerinde oturup dizlerimi göğsüme çektim. Özlemin kokusu sardı yine etrafımı ama bu defa ağlamayacağım. Söz verdim kendime, "artık ağlamak yok" diye. Sanırım bu kendime verdiğim en aptalca sözdü. Tutamayacağımı biliyorum çünkü.
Çarşafın çiçekli desenlerini göz hapsine alırken yine geçmişimi sorguladığımı fark ettim. Hiç bir suçum olmadığı halde, bu kadar acı… bu hiç adil değil. Zaten dünya ne zaman adil oldu ki?
Üzgünüm, birazda mutsuz ama en çokta kırgın. Ağlamayacağım demiştim değil mi? Bak yine tutamadım verdiğim sözü. Yine göz yaşlarımı benden habersiz firar etti. Şu başına buyruk duygularımı bir türlü dizginleyemedim zaten. Yine konuşmaya ihtiyacım var ama ben yine yalnızım.'
Tamda bunu düşünürken iç sesim devreye girdi...
"Kendin seçtin bu yalnızlığı şikayet etmeye hakkım yok."
"Evet" dedim sessizce ve ekledim "şikayet etmeye hakkım yok"
Esina Mavi
Chapter 4
Ömer'in beni eve ısrarla bırakma teklifleri sonunda ben okulda kalmayı seçtim. Eve gitseydim annemin sorularına azarına maruz kalacaktım.
Şu an 5. Dersteyiz. Ömer her 5 dakika iyi misin diyordu,kendini suçlu hissediyordu sanırım. Ama gerçekten sıkmıştı beni..
"Nil nasıl hissediyorsun ken-"
"Yeter! İyiyim kaç kere
geçen yıl sınav açıklandıktan bir süre sonra sonuç üzerine
değerlendirme yapabilmek annemle işte iken mümkün olmuştu.
sanırım bu yıl da öyle olacak.
yarın, yani aslında bugün sınav sonucu açıklanacak
ve biz yine bir sonucu değerlendirecek,
ve ağlayacağız
belki güleriz de.