-Ağustos Çıkmazı-
Beni koyup koyup gitme
Ne olursun
Durduğun yerde dur
Kendini martılarla bir tutma
Senin kanatların yok
Düşersin yorulursun
Beni koyup koyup gitme
Ne olursun
Ağustos Çıkmazı
beni koyup koyup gitme
ne olursun
durduğun yerde dur
kendini martılarla bir tutma
senin kanatların yok
düşersin yorulursun
beni koyup koyup gitme
ne olursun
Sayfa 44Kitabı okudu
Bilmiyoruz ekmeğe kimin adıyla başlayacağız
Bilmiyorum uyusam bir daha uyanır mıyım?
Bilmiyorsunuz bunlar daha iyi günlerimiz!
Biliyor musunuz bu çiçekler hep yapma
Biliyorsunuz görünmez bulutlar içimize girer ve çıkmaz
Biliyorum başımı bekleyen yastık esasında beklemiyor
Bilmiyorlar yapma çiçekler yalnız çaresizlikle sulanır
Bilseler başımızı bekleyen yastıklar bizi yavaş yavaş öldürecek
Kimseler uyumazlar!
Ali Lidar
Işık, kendisine nazır olmak, görünmek isteyene varlığını hatırlatmanın bir yolunu mutlaka bulur. Bir “çatlak” içerisinden içeri girdiğinde, şahsi bir masal şekillenmeye başlar. Işığın kendi halinde görünmesi, gündelik dünyada vuzuh bulmuş olanı daha da aydınlık yapmaz. Tersine kenarlarını belirsiz kılar; görüneni karartır. Kendi aydınlık âlemini resimlemek üzere, mevcut çizgileri ilga eder. Işık, üzerine düştüğü şeyleri “bal gibi eritir, kendi cevherine benzetir” (2014: 33).
Işıklanma ve gölgelenmeyle, sarahat ve müphem olan beraberce gelir. Işığın geldiği kaynak da çok farklı olabilir; tabiattan, hatıralardan, musiki eserlerinden, sevilen kadından veya bizzat ruh hâlinin kendi neşesinden neşet edebilir. Aydınlanma, her zaman neşeli ruh hâllerine neden olmayabilir. Ama her koşulda, talih şuurunu beraberinde getirir; bir tragedyada gibi, sahici olan bu sırada yaratılır veya açıklık kazanır; çıkışsız bir yolun işareti şeklinde de olsa. Örneğin Mümtaz, böyle bir ışıklanmanın ardından, “büyük mânasıyla kader” le karşılaşmış” gibi olur. Nuran'la ayrılıkları bir zorunluluk gibi ortaya çıkar. “Işığı” kaynaştığı derinlikten” yüzeye çıkması, çizgileri belirli gündelik âlemi yeniden şekil almaya zorlar.
Sayfa 1188 - Özgür TaburoğluKitabı okudu
