belki bunlar üzüyor beni henüz farkında değilim
ben ümide sigortalıyım, karanlığın haracını o keser bende
ümidin bittiği yerden korkuyorsam namerdim
insan kabullendiğinden korkar -ey kabullendiğinden korkar!-
Bana tarif edilmeyeni et dedin. Bu nasıl mümkün olur Devletlim?
Bilirim, hep olmazları oldurur, muhalin başını imkân tarağıyla tararsın. Ama gene de insaf et Devletlim, bende o taşları su gibi akıcı, bulutlan kaskatı dondurucu, ateşleri bahar rüzgârına çevirici kudret nerede, söyle nerede? Acaba târif edilmeyeni et, derken, yedi cehennemi yakıp kül edecek bu gönül ateşini mi dile getirmemi istedin? Ah Devletlim, sana evvelce de söylemiştim. Güneşler doğar batar, yıllır yılları, devirler devirleri kovalar; dünya seyrinde, kâinat devrinde, sâdık köleler gibi durmadan, durup dinlenmeden, eskiyip yenilenir. Ve bu bir yandan ölüp bir yandan dirilen cihan, yiğitlerin kuvvetleri, cihangirlerin pazuları, zekâ ve idrak hamlelerinin harikaları ile mâmur olup âhenklenirken, her zorluğu yenen, her müşkili başaran insanoğlu bir âşık gönlünün o kendini ve kâinatı yağmaya veren yanıklığını dile getiremez. İzin ver Devletlim, izin ver de bu akşam, lafza gelmez bir kıyâmetin karşısında her zamanki gibi derin derin susayım.
"Bir Gün Olur da..."
Bazı ayrılıklar vardır, adı sessizliktir.
Ve bazı aşklar, hiçbir zaman bitemez. Sadece susar. İçimize gömeriz ama yok edemeyiz. İşte sen... bende öylece sustun. Ama hiç gitmedin.
Seninle okuduğumuz
