Ah , çocuğum. Ah , yavrum , kıyamam. Sabi bunlar be. Garibimin sorduğu soruya bak. İnşallah kaybolmadan etmeden , evinin de kampüsünün de yolunu bulur evladım. Biçare bunlar yahu. Öğrenci dediğin nedir ki zaten? Yazık. Ama ne tatlı. Bir yandan ne tatlı bir şey. Kıt kanaat geçinen bir grup insancık , büyük odalarda oturmuş kulaklıklarını açmış dinliyorlar , bilgi öğreniyorlar. Sınavları oluyor , becerilerini gösteriyorlar. Misal , dersi ne kadar anlamışlar , onu anlatacaklar bize. Ne insani , ne naif bir çaba. Öğrencinin bu gayretinde insanın içini cızlatan bir şeyler var. Çok tatlı. İnsan bunlara kıyamaz be!
Ayaktakımı üzerine
Bana en çok bulantı veren lokma, hayat için düşmanlığın, ölümün ve azap çarmıhlarının gerekli olduğunu bilmek değildir. Aksine bir zamanlar hayatta ayaktakımına da ihtiyaç var mı diye sordum ve az kalsın bu soru yüzünden boğuluyordum. Zehirlenmiş pınarlar, pis kokan ateş, kirlenmiş rüyalar, ve ekmek içinde kurt gerekli midir? Kinim değil, tiksintim hayatımı kemiriyor. Ah ayaktakımını da zeki bulduğum zaman zekadan da iğrendim.
Sayfa 90 - Kum Saati Yayınları
Gecenin Şarkısı
Gecedir: Şimdi daha yüksek sesle konuşur tüm kaynayan pınarlar. Ve benim gönlüm de kaynayan bir pınardır.
Gecedir: Ancak şimdi uyanır aşıkların tüm şarkıları. Ve benim gönlüm de bir aşığın şarkısıdır.
Dindirilmemiş, dindirilemez bir şey var içimde, yükseltmek istiyor sesini. Aşka duyulan bir özlem var içimde, kendisi de konuşuyor
İşleri yolunda gidenler, şöyle şükredecek kadar bir nefes aldıktan sonra etraflarına bakıyorlar mı? Hani kimin işleri yolunda gitmiyor diye! Karnı doyanlar, doyuracak aç arıyorlar mı kendilerine? Isınanlar, üşüyenleri tanıyorlar mı? Koşanlar, konuşanlar, işitenler, görenler; engellileri umursuyorlar mı? Ne veba, ne sıtma, ne de geniş kitlelere musallat olan başka bir hastalık insanlığın başına “bencillik” kadar müptela olmuştur! Şimdi yeryüzünde bir insanlık ayıbı olarak nitelendirebileceğiniz hemen her şey, bu “bencillik” hastalığından kaynak almıştır.
Alper Gencer
