İnceleme Değil, Anılar...
Kars Sarıkamış Alisofu Köyü...
İnsanların henüz bölünmediği, yolların ayrılığa değil kavuşmalara çıktığı, hayatın henüz üzerimizde iz bırakmadığı, çocukların saklambaç oynadıkları, misafirlerin gelip gittiği, patos seslerinin gecenin yarısında ninni gibi geldiği, tarlalarda yenilen ekmek peynirin lezzetli olduğu zamanlardı...
Yaşım o günlerde
80 syf.
·
Not rated
Bir öğretmen bir çocuğun hayatında nasıl izler bırakabilir, hangi değişiklikleri sağlayabilir. O kadar naif bir eserdi ki Düyşen senin gibi idealist bir eğitimci olalım hepimiz. Senin gibi inanalım değişikliğin bir adımı olabileceğimize. Umuduyla yaşayan bir insandım Düyşen'i tanıdıkça umudum ve hayâllerim durdurak bilmemeye başladı. Altınay ah tatlı kız neler yaşadın sen öyle daha minicikken...
Aslında kitabın başlığı bile içinizi ısıtmaya yetiyor. Daha elime alır almaz kendi hayatıma geçtim. Hepimizin hayatından nice öğretmenler geçiyor ama ilk öğretmen her zaman bambaşka. Daha kitabı okumadan ilkokul sıralarıma gittim bile. Ne de güzel öğretmenim vardı. Hala hatırımda seneler geçse de ilk öğretmen unutulmaz. Anne ve babadan sonra
Lenin'in son döneminde Kırgızistan'ın küçük bir kasabasında geçen etkileyici bir hikâye. Harfleri okuyacak kadar eğitimi, bolca azmi, büyük bir hayali ve hedefi olan kibirsiz, egosuz bir öğretmenin hikâyesi. Ah Düyşen, ah Altınay...
Kitabın son sayfasını okuyup kapağı kapattığınızda içinizde derin bir ah kalıyor. Ah, Altınay ve Düyşen’in öyküsünün bir parçası. Bir öğretmenin öğrencinin yüreğindeki, hayatındaki yeri ne denli önemli onu görüyorsunuz satırlar arasında. Kimselerin görmediği küçük yüreklere dokunan Düyşen imkansızlığın ortasında olağanüstü bir çaba veriyor. Onca bilmezliğine rağmen hem de, inandığı yolda idealine koşuyor. Çabaları da her ne olursa olsun nihayetinde boşa çıkmıyor ya. Altınay, ilk öğretmenin kalbindeki eşsiz yerini en güzel şekilde herkese duyurmak için elinden geleni yapıyor. Düşündürücü, yürek yakıcı, etkileyici bir eser, ilgililere tavsiyedir efendim.:)
Cemile - Duyşen Öğretmen
Ah Aytmatov yine bana “Ah!” dedirtmeyi başardın.
Bu baskıda Aragon’un dünyanın en güzel aşk hikayesi dediği Cemile ve başka bir öykü olan Duyşen Öğretmen birlikte yer almış.
Cemile’yi bir aldatma hikayesi olarak değerlendirenler de var ama ben Cemile’ye hak verdim. Evet evli, evet eşi askerde ama kadın bu. Kadın sevilmek ister ne olursa olsun sevildiğini bilmek, duymak, hissetmek ister. O da istedi. Kocanın ismi var cismi yok. Aynı zarfın içine karına da bir mektup yazamaz mıydın be adam, daha dört aylık evlisin dört! Hiç mi özlemedin, bir yolunu bulup da yolunu gözleyene iki satır yazamadın. Arkadaşın “Karına mektup yaz da götüreyim.” demese belki onu bile yazmayacaktın. Cemile de ne yapsın yalnız bir güzel kalbi sevdi ve onunla gitti. İyi de etti. Aytmatov kocasını savaşta öldürseydi bu aşk da herkesin gözünde temize çıkardı ama bu durum onun ilk eseri olmasından kaynaklanıyor diye düşünüyorum. Bence Aytmatov bu acemiliğini Toprak Ana eserindeki Aliman gelinde telafi etmeye çalışmış gibi geldi.
Ben kitaptaki diğer eser olan Duyşen Öğretmenin hikayesini daha çok sevdim. Öğrencileri için elinden geleni fazlasıyla yapan bir Duyşen Öğretmen ve ona layık olmaya çalışan güzel kız Altınay. Ne yazık ki Altınay’ın başına gelenler içimi çok acıttı. Duyşen keşke daha önce kurtarabilseydi keşke ...
İkisi arasındaki sevgi öyle yarım öyle temiz öyle iç acıtıcı bir yerde kaldı ki vedalaşmaları içime dokundu. O kavaklar hep rüzgarla dans etsin istedim. Kısacık ama sıcacık bir hikayeydi. Çok sevdim. Okunmayı hak ediyor.
