"Birinin şu tepede işe yaramaz bir tavlası
vardı. Düyşen orasını okul yapıp çocukları
okuttu. Okula benzer bir yeri yoktu ya, adı
okuldu işte. Ah, bilemezsin, o ne devirdi
öyle!"
Sayfa 9 - Nora Kitap, 2017Kitabı okudu
Benim temiz yavrum, duru kaynağım, dedi. Ne kadar da akıllısın... Ah, seni şehre, okumaya bir gönderebilsem! Büyük bir insan olurdun!
Dönüp kıyıya doğru bir adım attı.
Gözlerimin önünde şimdi: Gürültülü derenin kıyısında durmuş; ellerini başının arkasına kavuşturmuş; parlayan gözleriyle, tepelerden gelen rüzgarın kovaladığı beyaz bulutlara bakıyor...
- Keşke ağabeyim olsaydı Duyşen! Kollarına atılıp ona sarılır, gözlerimi yumar, en tatlı sözleri söylerdim kulaklarına. N'olursun Tanrım, Duyşen ağabeyim olsun!
İnceliği, iyiliği, geleceğimizi düşündüğü için hepimiz seviyorduk öğretmenimizi. Küçüktük ama onun bu erdemlerinin hepimiz farkındaydık. Yoksa her gün o uzun yolu alır mıydık? Rüzgarda, karların arasında bata çıka, soluk soluğa tırmanır mıydık o tepeyi? Kendi isteğimizle geliyorduk okula. Gidip o soğuk ahırda donmamız için hiç kimse zorlamıyordu bizi. Okul öylesine soğuktu ki, birbirimizin yüzüne, ellerine, elbisesine hohlasak, hohladığımız yer hemen buz tutuyordu. Bazılarımız oturup Duyşen'i dinlerken ocağın yanında sırayla ısınıyorduk.
1920'lerin Kırgızistan'nında idealist bir köy öğretmeninin ülkesinin aydınlanması için gösterdiği fedakarlıkların hüzünlü ve trajik öyküsü...
(Arka Kapak)
Ah, dere, diye fısıldadım, şu üç günün bütün kirini, bütün kötülüğünü götür gövdemden... Kendin gibi temiz yap beni.
Bizim için değerli anılar taşıyan yerlerde ayak izlerimiz niye silinir? Niye kalmaz? Duyşen'le birlikte indiğimiz o dağ yolunu bulabilseydim, kendimi yere atar, öğretmenimin ayak izlerini öperdim. O dağ yolu, dünyanın bütün yollarından daha değerlidir benim için. O güne, o yola, beni ışığa, taze umutlara götüren o dağ yoluna şükürler olsun... O gün parıldayan güneşe, toprağa şükürler olsun...
Sayfa 137
Ah anılarım :)
Gençliğinin anılarına dalmıştı; hani türkülerde söylenir: en yüce tepeden bile çağırsanız artık size dönmeyecek olan gençliğin anılarına ...
Düyşen'den Altınay'a
"Benim çağıl çağıl akan derem! Sen öyle akıllı bir kızsın ki! Ah, seni kente bir yollayabilsem! Nasıl büyük bir insan olacağını ben biliyorum."
Sayfa 35Kitabı okudu
Düyşen'den Altınay'a :"Benim çağıl çağıl akan derem! Sen öyle akıllı bir kızsın ki! Ah, seni kente bir yollayabilsem! Nasıl büyük bir insan olacağını ben biliyorum."
Sayfa 35Kitabı okudu
'Tokol' ikinci karı demek. Ah, nasıl tiksiniyorum bu kelimeden! Kumaydım. Hangi kokuşmuş, çürümüş çağda yaratmışlardı bu kumalığı? Kim yaratmıştı? Kuma olmaktan, insanın ruhuyla, bedeniyle tutsak olmasından daha küçültücü şey var mı dünyada?
Zavallı kadınlar, mezarlarınızdan kalkın! Kızlıkları ellerinden zorla alınmış kadınların, aşağılanmış kadınların ruhları, kalkın! Kalkın, kötü dünyaları, pis dünyaları titretin! Ben çağırıyorum sizi, ben, sonuncunuz! Ben, başkaldıran kuma!
Varlık YayınlarıKitabı okudu
Canım Düyşen ve küçük pırıltısı Altınay..
"Benim çağıl çağıl akan derem! Sen öyle akıllı bir kızsın ki! Ah, seni kente bir yollayabilsem! Nasıl büyük bir insan olacağını ben biliyorum."
Sayfa 35Kitabı okudu
İlk kar yağıncaya kadar, dağın eteğinde, çakıl taslarının üstünden gürültüyle akan dereyi geçerdik okula gitmek için. Kar yağdıktan sonra da geçerdik tabii, ama zor olurdu. Buz gibi su ayaklarımızı dondururdu. En çok küçüklerin canı yanardı; gözleri yasla dolardı. Duysen, biri sırtında biri kollarında, her keresinde iki çocuk taşıyarak hepsini karsı kıyıya geçirirdi. Bütün bunlar inanılmaz geliyor simdi bana. Herkes, ya bilgisizlikten, ya aptallıktan, Duysen'e gülerdi. En çok da kısı dağlarda geçirip arada bir değirmene inen zenginler alay ederdi onunla.
Baslarında kalpakları, sırtlarında kürklü ceketleri, sırım gibi atlarının üstünden Duysen'in çocukları taşımasına bakarlardı. Öğretmeni gösterirlerdi gülerek.
suna bak, derlerdi, nasıl olmuş da bugüne kadar görmemişim su herifi. Daha önce
görseydim, kuma diye alırdım! Kahkahadan kırılarak, üstümüze su ve çamur sıçratarak yollarına devam ederlerdi sonra.
Ah, arkalarından nasıl koşmak isterdim onların. Atların yularına yapışıp sinsi yılışık
suratlarına doğru: Öğretmenimiz için nasıl böyle konuşursunuz? Aptal insanlarsınız siz, kötü insanlarsınız! diye bağırsam öyle rahatlayacaktım ki... Ama küçük bir kızın sözlerine kim kulak asardı? Gözlerimin acı yaslarını içime akıtarak kalakalırdım olduğum yerde. Duysen onların sözlerini duymazlıktan gelirdi; hiç aldırmazdı. Üstelik, söylenenleri unutturmak, bizi güldürmek için komik şeyler anlatırdı.
