"Birinin şu tepede işe yaramaz bir tavlası
vardı. Düyşen orasını okul yapıp çocukları
okuttu. Okula benzer bir yeri yoktu ya, adı
okuldu işte. Ah, bilemezsin, o ne devirdi
öyle!"
Sayfa 9 - Nora Kitap, 2017Kitabı okudu
Benim temiz yavrum, duru kaynağım, dedi. Ne kadar da akıllısın... Ah, seni şehre, okumaya bir gönderebilsem! Büyük bir insan olurdun!
Dönüp kıyıya doğru bir adım attı.
Gözlerimin önünde şimdi: Gürültülü derenin kıyısında durmuş; ellerini başının arkasına kavuşturmuş; parlayan gözleriyle, tepelerden gelen rüzgarın kovaladığı beyaz bulutlara bakıyor...
- Keşke ağabeyim olsaydı Duyşen! Kollarına atılıp ona sarılır, gözlerimi yumar, en tatlı sözleri söylerdim kulaklarına. N'olursun Tanrım, Duyşen ağabeyim olsun!
İnceliği, iyiliği, geleceğimizi düşündüğü için hepimiz seviyorduk öğretmenimizi. Küçüktük ama onun bu erdemlerinin hepimiz farkındaydık. Yoksa her gün o uzun yolu alır mıydık? Rüzgarda, karların arasında bata çıka, soluk soluğa tırmanır mıydık o tepeyi? Kendi isteğimizle geliyorduk okula. Gidip o soğuk ahırda donmamız için hiç kimse zorlamıyordu bizi. Okul öylesine soğuktu ki, birbirimizin yüzüne, ellerine, elbisesine hohlasak, hohladığımız yer hemen buz tutuyordu. Bazılarımız oturup Duyşen'i dinlerken ocağın yanında sırayla ısınıyorduk.
1920'lerin Kırgızistan'nında idealist bir köy öğretmeninin ülkesinin aydınlanması için gösterdiği fedakarlıkların hüzünlü ve trajik öyküsü...
(Arka Kapak)
Ah, dere, diye fısıldadım, şu üç günün bütün kirini, bütün kötülüğünü götür gövdemden... Kendin gibi temiz yap beni.
Bizim için değerli anılar taşıyan yerlerde ayak izlerimiz niye silinir? Niye kalmaz? Duyşen'le birlikte indiğimiz o dağ yolunu bulabilseydim, kendimi yere atar, öğretmenimin ayak izlerini öperdim. O dağ yolu, dünyanın bütün yollarından daha değerlidir benim için. O güne, o yola, beni ışığa, taze umutlara götüren o dağ yoluna şükürler olsun... O gün parıldayan güneşe, toprağa şükürler olsun...
Sayfa 137
Ah anılarım :)
Gençliğinin anılarına dalmıştı; hani türkülerde söylenir: en yüce tepeden bile çağırsanız artık size dönmeyecek olan gençliğin anılarına ...
Düyşen'den Altınay'a
"Benim çağıl çağıl akan derem! Sen öyle akıllı bir kızsın ki! Ah, seni kente bir yollayabilsem! Nasıl büyük bir insan olacağını ben biliyorum."
Sayfa 35Kitabı okudu
'Tokol' ikinci karı demek. Ah, nasıl tiksiniyorum bu kelimeden! Kumaydım. Hangi kokuşmuş, çürümüş çağda yaratmışlardı bu kumalığı? Kim yaratmıştı? Kuma olmaktan, insanın ruhuyla, bedeniyle tutsak olmasından daha küçültücü şey var mı dünyada?
Zavallı kadınlar, mezarlarınızdan kalkın! Kızlıkları ellerinden zorla alınmış kadınların, aşağılanmış kadınların ruhları, kalkın! Kalkın, kötü dünyaları, pis dünyaları titretin! Ben çağırıyorum sizi, ben, sonuncunuz! Ben, başkaldıran kuma!
Varlık YayınlarıKitabı okudu
Düyşen'den Altınay'a :"Benim çağıl çağıl akan derem! Sen öyle akıllı bir kızsın ki! Ah, seni kente bir yollayabilsem! Nasıl büyük bir insan olacağını ben biliyorum."
Sayfa 35Kitabı okudu
Canım Düyşen ve küçük pırıltısı Altınay..
"Benim çağıl çağıl akan derem! Sen öyle akıllı bir kızsın ki! Ah, seni kente bir yollayabilsem! Nasıl büyük bir insan olacağını ben biliyorum."
Sayfa 35Kitabı okudu
Düyşen Öğretmenin Emeli
.
(...) Sevindiğimi anlayan [öğretmenim] Düyşen yüzüme tatlı bir ifadeyle baktı.
“Benim çağıl çağıl akan derem! Sen öyle akıllı bir kızsın ki! Ah, seni kente bir yollayabilsem! Nasıl büyük bir insan olacağını ben biliyorum.”
.
Sayfa 35 - Nora Kitap, Aralık 2020, Türkçeleştiren: Mehmet ÖzgülKitabı okudu