Bazen sözcüklerini kaybeder insan. Belki sözcükler hep oradadır ama zamanı kalmaz onları arayıp bulmaya. Çünkü kendi içine bakması gerekir onları bulabilmek için. En zoru da budur zaten; insanın kendi içine bakabilmesi. Oysaki kendi içindeki o altın kubbeli tapınak ne büyük hazinedir insan için. Zaman çiçekleri öyle güzeldir ki, başını döndürür
Mustafa Çiftçi'nin "Ah Mercimeğim"'ini okuduktan sonra üstüne atladığım kitabı. O kadar kaliteli öyküleri var ki art arda, sizi keyiflendiriyor. Mesela cami çıkışlarında hacı yağı gibi kokular satan bir Aziz efendi var ki , bir Handan yeşili gözler var ki bunlar ne güzel öyküler böyle diye düşünüyor insan. Bence herkes okumalı Mustafa Çiftçi, bilmeli nasıl güzel öyküleri olduğunu.
