Home
Search
Explore
What to Read?
Sign In
Sign Up
Shopping
Explore
Books
Authors
Readers
1000Kitap Android ApplicationFREE – Download from Google Play
1000Kitap iOS ApplicationFREE – Get it from App Store
©2024 · 1000Kitap Web Application · 2.37.38
304 syf.
10/10 puan verdi
Momo, bu sıcak havalarda insanın yüreğini serinletecek tarzda. Her ne kadar çocuklara hitap ediyor gibi gözüksede daha çok büyüklere yazılmış bir hikaye.
Ömrümüzün ve zamanın değerini bu kadar güzel anlatan bir kitaba daha rastlayacağımı düşünmüyorum.
Kitaba gelirsek:
Sabahtan akşama kadar hep bir koşuşturmaca, yapacaklarımızın bir türlü bitmemesi...
Zamanla savaş.
Daha çok çalışalım, çok para kazanalım, en iyi işlere sahip olalım, iyi giyinelim. Oysaki Momo, dünyayı kurtarmaya geldiğinde birilerinin verdiği eşyadan başka bir şeyi yoktu.
Birazcık zenginlik için hayatlarını ve ruhlarını satanlara bak, ne hale gelmişler! (sy 66)
Momo'nun hiç kimsenin yapamayacağı biçimde başardığı şey, dinlemekti.(sy 29)
Hepimize bir Momo lazım gözünü bile kırpmadan dinleyebilen...
Ah! Kimselerin vakti yok durup durup ince şeyleri anlamaya.
Gülten Akın
Bazen bir saat insana bir ömür kadar uzun gelir. Bazen de göz açıp kapayıncaya kadar geçer. Yaşanan olaylara bağlıdır.
Çünkü zaman yaşamın kendisidir.(sy 90)
“Zaman tasarruf edeyim derken aslında başka şeylerden tasarruf ettiğinin kimse farkında değildi. Yaşamlarının gittikçe daha zavallı, daha tekdüze ve daha soğuk geçtiğini kavramak istemiyorlardı. Bu gerçeği sadece çocuklar, taa yüreklerinde hissettiler.”
Zamanınızın değerini bilin ve bu kitabı okuyun!
Kitapla ilgili incelememi sadece şu satırı yazarak bırakmak istiyorum,gayet yeterli olacaktır:
"Ah kimselerin vakti yok durup ince şeyleri anlamaya.."
Son bir şey daha; belki de bizim duman adamlarımız telefonlarımızla gelen sosyal medyanın. (Bunu da okuduktan sonra anlayacaksınız :))
Momo..
Seninle tanışmamız 9 yıl öncesine dayanıyor. Dün gibi hatırlıyorum, 11 yaşına yeni girmiştim. Babamdan hediye olarak kitap almasını isterdim hep. Babam da ismine, kırmızı punto ile yazılmış olmasına, içerisindeki resimlere bakarak Momo'nun bir çocuk kitabı olduğuna kanaat getirmiş olsa gerek, elinde Momo'yla çıkagelmişti. Ee daha küçüğüm.
An diye birşey kalmıyor ya geçmiş oluyor ya gelecek..
Diyor ya Gülten Akın :
“Ah kimselerin vakti yok
Durup ince şeyleri anlamaya..”
Ve kitabın sonunda Michael Ende okurlarına : “Ben size bütün bunları olup bitmiş gibi anlattım.Oysa gelecekte olacakmış gibi de anlatabilirdim.Benim için ikisi arasında büyük bir ayrım yok.”
Zamanın dışındayım süzülüyorum
Ah Momo, ne güzel geldin dünyama. Sanki gerçekmişsin gibi dost edindim seni. Kitabı her elime aldığımda dostlarımla birlikteymişim gibi hissettim. Duman adamlar gözümde tam da bir metropol hayatı olarak canlandı. İstanbul'da her gün gördüğümüz duman adamlar... Zamanın bu kadar güzel kurgulanması beni hayran bıraktı. Zamanımız ne kadar da çok ve bereketliymiş dedim. Çok akıcı ve güzel bir kitaptı. Etkisi uzun süre geçmeyecek zannımca.
Ah Momo ah! Ne güzel kitaptın sen. Anlatım o kadar akıcıydıki bir çırpıda bitirmek istedim kitabı. Ki öylede oldu. Gerek anlatım biçimi gerek hikaye içindeki hikayeleri ve bazende masalsı havasıyla ilgi uyandırarak okuyucuyu kendine bağlıyor hemen. “Bir sayfa daha bir sayfa daha tamam bu son sayfa” diye diye bitirdim kitabı. Uzun zaman sonra ilk kez bir kitap için “İşte!”dedim. “Bunu yediden yetmişe herkes okuyabilir.” Günlük yaşantının koşturmacasına öylesine kapıldığımız bu günlerde “zaman” kavramını bize o kadar güzel bir dille anlatmış ki yazar zaman zaman kendimi ve kendi zamanımı sorgulamadım desem yalan olur. Aslında sorunları çözmek için yapılması gerekenin biraz zaman ayırmak ve iyi bir dinleyici olmaktan ibaret olduğuna güzel bir örnek olmuş Momo’nun hikayesi. Kitabın bir diğer hoş yönüyse ilgi çekici bir sonu olması. Oldum olası severim okuyucuyu son anda merakta bırakan, acaba diye düşündüren, okuyucuya hayal kurma ve hikayenin devamını getirme olanağı sunan sonları. Umarım herkesin hayatında bir Momo’su olur.
I.Ay Işığı Sokağı
Gururlu bir kadın düşünün. O kadar gururlu ki gururunu ayaklar altına almamak için kendi bedenini, ahlaksız ve bir kadını parayla satın alabileceğini düşünen erkeksi insan müsveddelerinin zevkine terki diyar eğliyor. Bir kadın gururlu olur da kendini başkalarının altına terk mi eder? Sormayın, eder işte. Ediyor işte. Siz herkesin
MOMO
MİCHAEL ENDE'nin kırktan fazla dile çevrilmiş dünyada yedi milyondan fazla satmış bu eseri yetişkinlere masal tadında gibi görünsede içerisinde ciddi mesajlar içerdiğini düşünüyorum.
Zamanla yarışan yarışmaktan ziyade savaşan günümüz insanı hayatını kolaylaştıran onca teknolojiye rağmen neden hala zamansızlıktan yakınmaktadır.İşte bu kitap size durup bir soru hatta sorular sorma fırsatı veriyor.Açıkcası ben kendimi sorgularken buldum.
Zamanla öyle bir yarış halindeyiz ki durup bir köpeğin başını okşayacak, bir komşuya halini hatrını soracak, bir yaşlının elindeki poşetleri evine kadar taşımasına yardım edecek zamanımız asla yok.Öyle ruhsuz öyle duygusuz insanlar yığını olarak deli gibi koşturup duruyoruz.
Yazar bu kitapta insanların zamanını çalan zaman hırsızlarından bahsediyor ve onları duman adamlar diye isimlendiriyor...Benim kafamda bu hırsızlar tv ve de telefon ve bunların en büyük kozu internet olarak canlandı...
Elbette bunlarla sınırlıda değil.Günümüz toplumunda yaşanan tüketim çılgınlığı ile bizler ihtiyaçlarımıza (esasen hiçbiri zorunlu değil) yetişebilmek için durmadan çalışıp para kazanmak daha çok kazanmak zorunda kalıyoruz...Birbirimizle yarış halinde durmadan zamansızlıktan yakınıp duruyoruz.
Velhasıl yazar bana verebileceği en güzel mesajı verdi...Şimdiden sonra arayıp sormam, ziyaretine gitmem gereken insanlara zaman bulamadığımdan dem vurmuycam. İnceliklerden ve insanlığımdan tasarruf etmiycem...Ve okurken sevgili Gülten Akın'ın şu sözü geldi aklıma.
"Ah kimselerin vakti yok durup ince şeyleri anlamaya."
Size tavsiyem mutlaka okuyun....Okutun...
Momo...
Kendimizi kısıtladığımız, planlarla, programlarla hapsettiğimiz, iş, mesai, makam, mevki diyerek hep tasarruf ettiğimizi sandığımız o “zaman" bulamacına, tatlı mı tatlı gizemli ve uysal, insanları dinleyip onların kalplerine çiçek tohumları eken Momo adlı küçük kızın şifalı elleri ve sözleriyle hoş ve düşündürücü bir bakış sunuyor. Duman adamlar, saat çiçekleri, zaman tasarrufu...
Sevgili küçüğüm Momo;
Bizim dünyamıza da uğra. Bir sürü saat çiçeği getirmeyi de unutma. Çünkü dünyamız duman adamlarla dolu...
Bizi sevmeyi unutma. Biz de seni seviyoruz!
Senin olan
Arkadaşların.
Sonunda Momo' num gerçek sesini duydu."Bizi kimse tanımamalı" diyordu ses uzaklardan yankılanırcasına, "Bizim varlığımızı hiç kimse bilmemeli... Ve ne yaptığımızı... Kimsenin bizi hatırlamamasına çalışıyoruz... Bizi kimse bilmedikçe işimizi yürütebiliriz... Çok güç bir iş, insanların yaşamlarından saatler, dakikalar, saniyeler aşırmak... Çünkü onların tasarruf ettikleri her an, onlar için bir kayıp... Bizim içinse kazanç... Onları biriktiriyoruz... Onlara muhtacız... Zamana doymak bilmeyiz... Ah, zamanımızın ne değerli olduğunu sizler bilmezsiniz... Ama biz... Biz iyi biliriz... Sizleri kemiklerinize kadar sömürürüz...Hep daha fazlasını... Daha, daha fazlasını... Çünkü biz de çoğalıyoruz... Daha çok... Gittikçe daha çok...
Bu son sözler Duman adamın ağzından bir hırıltı gibi çıkmıştı. Şimdi ağzını iki eliyle sımsıkı tutmuş kapatıyordu. Gözleri yuvalarından dışarı uğramış, Momo' ya bakakalmıştı.
21. Yüzyılda artık neredeyse günlük hayattaki sevmediğimiz zamanımızı boşa harcadığını düşündüğümüz her işimizi makine, robot ve yapay zekalara emanet ettik. Bu durumda bizim kendimize, sevdiğimiz işlere ve sevdiklerimize daha fazla zaman ayırabilmemiz gerekirdi. Fakat günümüzde herkesten duyabileceğimiz şu kelimeler dolaşıyor “ Koskoca gün bana yetmiyor.” “ Zamanım gerçekten yok “ “ Ah bir vakit ayırabilsem “ “ Günler 34 saat olsa yine yetmeyecek gibi geliyor “ “ Koşturmakdan yoruldum artık” vb.
Peki bizim kendimizden ve sevdiklerimizden dahi ayrı kalarak birçok işten vazgeçip ayırdığımız zamanımız nereye gidiyor? Bizler duygusuz birer makine haline gelmişken zamandan tasarruf mu ediyoruz yoksa zamanımız bizden çalınıyor mu?
Kitap bir çocuk kitabı gibi görünse de her yaştan insanın okuyabileceği ve oturup zamanını nasıl kullandığını sorgulamasına sebep olacak çok güzel bir kitap. Sade ve akıcı bir dili var çok uzun da değil. Masalsı, hikaye türünde anlatımı ile akıp gidiyor.
Okumanızı kesinlikle tavsiye ediyorum.