"Yaşamak" hiç bitmesini istemediğim bir eserdi. Zarifoğlu'nu tam olarak burada tanıdım. Zarifoğlu; aslında yalnız adamdi, Etrafı ne kadar dolu olursa olsun içten içe yalnız idi.
Baba özlemi çeken birisiydi ve bunu şu sözüyle daha iyi anladım: " Babam tam otuz sekiz yıl sonra Şubat ayında aramızdakileri katederek onu tanımaya başlıyacağım bir zamanda ölüverecek."
Günlük tarzında yazılmış ama tarihleri karışık biraz kafa karışıklığı yaşanabilir bunun içinde bütüne değil de parçaya bakmak gerek olduğunu düşünüyorum.Bu eserinde birçok konuya değinmiş; edebiyat, kişisel hayatı, sosyal, dini...
Okumanızı tavsiye ederim size çok şey katacaktır.
"Şimdi geç kaldığımın telaşıyla ruhen çırpınıyorum. Her secdenin ele geçmez bir fırsat olduğunu anlıyor ve 'secdede olmadan secdede olmak' lafını ah-vahile anıyorum. Utanç içerisindeyim."
Zarifçe söylemlerin zemini, kelimelerin adeta bir gizli dizilimin öğeleriymiş gibi, büyük bir birikmenin haklı kudretiyle şiirde ki hükümranlığını ilân ediyor...
Belki de şair olmanın ilk şartı, kendi lisanını, hezeyan ve coşku atfosferini ziyana uğratmadan taşıyabilmek...
Zarifoğlunun şiirine, yalnız başka bir şiirini emsâl
Attila İlhan; kelimenin tam anlamıyla “ bu topraklara ait” bir şair,yazar,romancı,gazeteci, fikir adamı.
Doğu-Batı meselesinin üzerine kafa yoran, hayatı da bizzat bu meseleyle yoğrulmuş, “hangi?” sorusunu çeşitli mevzularda kitaplarıyla sormuş, başka türlü bakabilmiş adamlardandı. Rahmet olsun..
Hani Neşet Ertaş eserleriyle Türkiye’yi nasıl
Dehşet an meselesi
Tuzağa ramak kalmış
Ahret kıl payı
Ah Zarif İnsan...
Anlaşılması güçtür ilk başlarda ZarifŞair, ama anladıktan sonra o devrik cümlelerini kavradıktan sonra yüreğinizde acı bir tat bırakır hem acı hem çok tatlı...
Bir deryadır Zarifoğlu...
