Ah Zeze
Ah Zeze.. Seni hiç unutmayacağım.
Kitabın son sayfasındayım ve Zeze gibi çok sevdiğim birinin ölüm haberini aldım yıkıldım parçalandım o yüzden Zeze yi hiç unutmayacağım..
O satırları okurken hiç unutmam kendi kendime şu soruyu sordum çok sevdiğim birini kaybetsem ben nasıl acı çekerdim özlemimi hasretimi nasıl yaşardım.. Aradan yarım saat geçti geçmedi Dedemin ölüm haberini aldım.. Zeze senin acını paylaşırken kendi acımla baş başa buldum kendimi...
184 syf.
10/10 puan verdi
Ah Zeze ah...
Sarsam seni, hiç bırakmasam...
Aklı da kalbi de kendinden büyük
Küçücük bir çocuk.
O nasıl güzel bir kalptir
Öğrenmeye bu kadar açık, böyle zeki, böyle ince ruhlu hassas bir çocuğun
Sevgiyi, şefkati ailesinde bulamaması ne acı.
Mutlaka okunması gereken bir kitap.
Zeze oluyorsunuz okurken öyle samimi öyle içten...
Ve belki de çocukların iç dünyasını anlamak adına bakış açınızı bile değiştirebilir.
Bunca maddi imkansızlıklar içinde esas yoksulluğun sevgisizlik olması küçük büyük herkesi bu kitapla tanıştırmak için yeterli bir sebep...
"Ah Zeze,
Küçücük dünyana neler sığdırdın, ne acılar çektin? Yediğin her dayakta seninle canım acıdı. Farkında olmadan gözyaşı döktüm. Ve sayende insanları nasıl öldüreceğimi öğrendim."
Bir çocuğun yaşadıklarının ve hayal dünyasının içindeymiş gibi hissettiren muhteşem bir kitap. Her bir sayfasında bir dünya barındırıyor. Tüm zorluklara rağmen hayatı sevdiren bir şey olduğunu hatırlatıyor insana. Bu kitabı okurken birden beş yaşında oldum. Pardon altı. Şeyy beş.
İyi okumalar.
Ah Zeze...
Bu kitap elimde uzun zamandır var ama ben bir türlü okumaya cesaret edemiyordum. Büyümüş, değişmiş, farklı bir hayat yaşayan Zeze’yle tanışmaya hazır hissetmiyordum kendimi. Çünkü küçük Zeze’ye fazlasıyla bağlanmıştım. Normalde bir kitabı tekrar tekrar okumayı sevmem ama Şeker Portakalı’nı üç kere okudum ve üçünde de hüngür hüngür ağladım. Bu yüzdendi çekincelerim, bu büyü bozulur diye...
Bu kitapta Zeze yeni ailesiyle yaşamaya başlayan, yine yaramazlıklar yapan ama yalnızlığı içine işlemiş bir çocuk olarak karşımıza çıkıyor. Hatta kendini o kadar yalnız hissediyor ki kendine bazı hayali arkadaşlar, hasretini çektiği hayali baba, yaratıyor. Bu hayallerden birinin, Zeze büyüdüğünde ve hayal dünyasından çıkıp gerçek dünyaya geçtiğinde maalesef ondan ayrılacağını söylediği kısım nedense beni çok etkiledi. Sanki artık o noktadan sonra o çocuk masumiyetini kaybediyormuşuz ve gerçek dünyayla yüzleşmeye başlıyormuşuz gibi hissettim.
Yine güzel, yer yer hüzünlü, haylazlıkla ve büyümeyle dolu bir kitap olmuş. Evet kitabı beğendim ama Şeker Portakalı hâlâ gönlümdeki tahtta yerini koruyor.
Ah Şüş, küçüğüm...
Ah Zeze!!
Ah Zeze! Kim bilir kaç kişiyi ağlattın?
İnsan, gözünden yaşlar akarken dudaklarında gülümseme ile kitap okur mu?
Okurmuş. Bana bunu Zeze öğretti. Minicik boyu ile küçücük aklı ile herkese bir şey öğrettiği gibi bana da bunu öğretti.
Okurken gözyaşlarım o kadar yoğun aktı ki, kelimeler bulanıklaşıp okumamı engelledi, bir elimle bir gözümdeki yaşı silerken diğer gözümle okumaya devam ettim. Ben hiçbir kitabı baştan sona ağlayarak okuduğumu hatırlamıyorum. Ve bazı kitaplar bir kere değil binlerce kez okunmayı hakkediyor.
"Senin en büyük şansın Zeze, Portuga'ya sahip olmak. Bazen o kadar çok kıskanıyorum ki seni. Daha da doğrusu özeniyorum Portuga gibi bir dostun olduğu için. Şeker Portakalı ağacını da kıskanmıyor değilim hani. Ama Portuga en az sende olduğu kadar bende de özel. Biliyorum hayatta onlardan başka bir şeye sahip değilsin ama aklıma her geldiğinde 'Keşke benim de Portuga gibi bir dostum olsa.' diye düşünmeden edemiyorum. Ve sahip olduğun tek dostunu kaybetmiş olduğun için Zeze ben de senin kadar tarif ettiğin o acıyı hissediyorum."