Bu kadar ince bir kitabın içinde bir insan nasıl kaybolabilir. Stefan zweag'ın yine insanı alıp götüren oldukça yalın ve sade bir dille tutku ve aşkı yeniden şekillendirmesini okuyacaksınız. "Sana, beni asla tanımamış olan sana" sözleriyle başlayan bir mektup sadece içindeki. Kendi içinde yıllarca yaşanıp son bulmuş bir aşk. Aşk tek kişilik sanırım, sayı artmamalı kesinlikle iki olursa işi biter, sıradan bir hal alır. Aşk, acı, bağlılık birbirinden ayrılmaz olmuş gene kendinden geçmiş bir hayat benliğini bu hayattan silip yerine sevdiğini koymak gerek galiba. Ahh ah bi de teşekkür ediyor sonunda mutlu olduğunu söylüyor.
Bi önceki kitaptan çıkamadan okuduğumdan mıdır? bilmiyorum ama aşk bana göre değil ya. Neyse konudan çıkmadan sizi bilinmeyen bir kadının mektubuyla başbaşa bırakıyorum.
Her zamanki gibi bir çırpıda okuyup uzun uzun düşünün sizde.
Ah'lar Ağacı varmış meğer onu anladım..
