Akış
Ara
Mesajlar
Bildirimler
Kaydedilenler
1
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
6.Sevim'i de ben yazdım. Kurgusal Spoiler içerir!
Öncelikle bu kitabı beraber okumamızı öneren 
Kitap Arasında Çiçek Kurutangillerden ‘e nazik daveti ve muazzam kitap seçiminden dolayı teşekkür ediyorum. Yakın okur arkadaşlarımın şikâyetçi oldukları listende neden “yerli” yazar çok az isyanını bir nebze bastıran bu kitabı okumamı sağlamış oldu. :) Facebook gruplarında takılırken bana kitap önerin de gideyim
Yediveren Turizm'in sayın yolcuları, KT1000 sayılı otobüsümüz, 66. Peron'dan kalkışa hazırdır.
Anons da yapıldı. 6 aylık özlem sona eriyor. 4 yıl üniversite hayatından sonra mezun olup memleketime dönüyorum. İlk defa yolculuk sırasında yalnız olmayacağım, yanımda Kore'li bir arkadaşımı da beraber götürüyorum. Onunla staj yaptığım yerde
Kalbimizin Tadı Güzel Olsun
Hayatımı kendi ruh haline göre bana ithaf ettiği cümleler içerisinde geçiriyor olmak pek eğlenceli.. Kimin mi tabii ki de annemin. Babama sinirlendiği zaman evime gelip '' ne yapacaksın kocayı ohh en rahat sensin '' demesinin ardından babam ile ikinci bahar moduna geçince de '' ahh kızım çocuklar da gidecek, bizler bugün var yarın yokuz nasıl geçecek ömrün tek başına '' diye ağıtlar yakan annem..
Bir yandan yaşam sevincim olurken diğer yandan göğüs kafesimi
genişleten, dostluğu ve varlığı ile merhamete, aşka ve geleceğe dair umudumu arttıran, bir çift güzel söz, bir tutam tebessümü ile gecemi mehtaba çeviren annem.
Her ne kadar ilk evlat olmanın verdiği mecburiyet sebebi ile erken büyümek zorunda olan kızların kaderini yaşamış olsam da;
Rahatlıkla içimi dökebilme güvenini bana verdiği, yaptığım tüm hatalarıma rağmen doğruları ne beni ne de dizini dövmeden anlattığı için gerçekten çok şanslıyım.
Hiçbir şey yolunda gitmiyor sanıyoruz ya, değmiyor uğruna yorulduklarımız emin olun...Dünya yalan olduktan sonra; düz olsa ne yuvarlak olsa ne...
Gülmeyi, sevmeyi öğretenlerimiz eksik olmasınlar etrafımızdan..
Anne...:)))
Hayatımı kendi ruh haline göre bana ithaf ettiğin cümleler içerisinde geçiriyor olmak pek eğlenceli.. Kimin mi tabii ki de annemin. Babama sinirlendiği zaman evime gelip '' ne yapacaksın kocayı ohh en rahat sensin '' demesinin ardından babam ile ikinci bahar moduna geçince de '' ahh kızım çocuklar da gidecek, bizler bugün var yarın yokuz nasıl geçecek ömrün tek başına '' diye ağıtlar yakan annem..
Her ne kadar ilk evlat olmanın verdiği mecburiyet sebebi ile erken büyümek zorunda olan kızların kaderini yaşamış olsam da;
Rahatlıkla içimi dökebilme güvenini bana verdiğin, yaptığım tüm hatalarıma rağmen doğruları ne beni ne de dizini dövmeden anlattığın için gerçekten çok şanslıyım.
Doğum günün kutlu olsun..
İyi ki doğdun, iyi ki annemsin.. Seni seviyorum...
Ah annem ahh...
Alzheimer ya da demansın ilk bakışta göze çarpmayan nitelikteki bir öncülü olan "hafif bilişsel bozukluk” çoğu insanda paranoya semptomları yaratır.
Kaybolan bilginin yerini
doldurmanın bir yoludur bu.
Depresyonun, paranoyanın ve obsesif kompulsif bozukluğun
tedavisi, hatta iyileşmesi mümkündü. Ancak demans için sadece bir süreliğine yardımı dokunan semptomatik tedaviler vardı.
Her hasta nihayetinde kötüye gidiyor, hastalığa teslim oluyordu.
Sayfa 321
Ahh kadın...ahh tarih...vatan...kadın...annem, bacım...
Sayfa 77 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
Ah bu babalar ahh...
Annem bizi deniz kenarında bir tatile götürmüştü.
Babam bizimle asla tatile gelmedi. Bize asla yüzme öğretmedi. Bize asla kumdan kaleler yaparken yardım etmedi. Biz onu asla mayoyla görmedik. Biz onu her zaman fi tarihinden kalma deri çantası, doktor kılığında tanıdık.
Sayfa 61Kitabı okudu
Unutturmaya çalışıyorlar.!
Siz hiç mahvolmuşluğun izlerini gözyaşlarınızın sıcaklığında hissettiniz mi.?
Ben insan çığlıklarını, gök gürültülerini, yağmur sesini, bebek ağlayalışları... bunların hepsini aynı anda duydum. Bütün benliğimle aniden içime dolan boşluğun verdiği umutsuzluk içinde kendi hıçkırıklarımla boğulacak gibi olduğumu anımsıyorum. Ahh ne acı bir bilseniz...
Bana umut veren şey annem ve babamın sarılmasıydı. Ama ikisinin gözlerindeki o bitik durumu aklımdan çıkaramıyorum. Şuan o duyguyu hala yaşıyorlar...
Deprem bir afetti ama bunu UNUTMAK daha büyük bir felaket.. Neden mi.?
Çünkü bütün o sorumsuz bina yapımı ve defalarca söylenmesine rağmen boş kulaklarla dinlenilen önceden önlem alınmaması. Evet sebepler bunlar. Şimdi bütün bu haksızlıklara rağmen neden o insanlar UNUTULUYOR.?
Benim babamın gözünde gördüğüm o keder, bütün depremi yaşayan babaların gözünde var. Hepsi çocukları için uğraşıyor. Ey devlet gör.! Onları UNUTMA.! Gözyaşlarıma hakim olamıyorum. Son sözüm UNUTMAYIN.!