Ahh Catherine..
Gökyüzü masmavi, tarlakuşları
ötüyor, dereler, çaylar da iyice kabarmış. Catherine, geçen baharın bugünlerinde seni bu çatının altına alma özlemi içindeydim. Şimdi ise birkaç kilometre tepelerde olmanı istiyorum. Rüzgar öyle tatlı esiyor ki, bana kalırsa
bu rüzgar seni iyileştirecektir.»
Hasta kadın: «Ben oraya yalnızca bir kez daha gidebileceğim,» dedi.
«O zaman da sen beni orada bırakacaksın, ben de,; artık sürekli orada kalacağım. Gelecek bahar da sen beni bu çatının altında bulundurma özlemiyle kıvranacak, geçmişi düşününce, bugün ne kadar mutlu olduğunu anımsayacaksın.»
Edgar Linton karısını sevgiyle okşamaya başladı, onu en güzel sözlerle keyiflendirmeye çalıştı ama, nafile; o, dalgınca, çiçeklere bakarken gözyaşları kirpiklerinde birikip yanaklarından aşağı inmeye başlamıştı.
Sayfa 177
Ahh Catherine...
Elini savurarak kahvaltılıkları itip yer açtı, sonra daha rahat bakabilmek için ileri doğru eğildi. O zaman, duvara bakmadığını anladım.
Gözlerini birkaç adım berideki bir şeye diktiği şimdi anlaşılıyordu. Bu şey de, her neyse, ona hem büyük bir zevk, hem de büyük bir acı veriyordu. Daha
doğrusu, yüzündeki kederli, aynı zamanda memnun ifade bunu gösteriyordu. Gördüğünü sandığı şey bir yerde de durmuyordu. Gözleri bıkıp usanmadan onu izliyor, benimle konuşurken bile ondan ayrılmıyordu.
