Şeker Portakalı, Güneşi Uyandıralım ve son olarak Delifişek :) Birbirinin devamı olan 3 Romanda ayrı ayrı güzeldi. Ahh küçük Zeze. Sen kendi içinde bir çok yetenek, güzel düşünceler, farklı yaratıcı istekler bulunan bir çocuksun. 5 yaşından başlayıp 20 li yaşlarına kadar Zeze'nin hayatını okumak gerçekten çok güzeldii. Zeze ufacık şeylerden mutlu olabilen, bir o kadar da kendi doğrularıyla özgür büyümek, yaşamak isteyen bir çocuk. Ama hayat şartları, belli kurallar buna engel oluyor. Yaptığı herşeyin sonucu üzülmekle son buluyor. Ailesi tarafından sevgi görmeyen Zeze, sevgiye aç bir çocuk. Okurken neden böyle yapıyorlar ? Keşke çocuğu biraz dinleyip yaptıklarını güzellikle yapmaması gerektiğini ona anlatsalar dedim :) Tabiki çok sevdiği dostları da oldu. Onlar iyi ki vardı :) Delifişek kitabında artık büyüdü. Ve hayal dünyası daraldı. Ahh Zeze senin hayal dünyan öyle güzel kii. İnsanlardan göremediğin sevgiyi, desteği kendi hayal dünyanda yaşatmış olduğun, Şeker Portakalı ağacından, Minik kurbağadan ve keşke babam olsaydı diye düşündüğün kişiden gördün. Hayal kurmanın insanın içinde ne kadar güzel şeyler yarattığını çok güzel hissettirdin.
-Gerçekte eksik olan şeyler hayallerde tamamlandı.-
Zeze'yi gerçek hayatta anlayacak çok az kişi olsa bile hayal dünyasında kendini anlatacak birilerini buldu.
Kitabın sonunda olmasını istediği bir şey uğruna, çok emek verdiği, çok istediği şeyden vazgeçmesi çok anlamlıydı. Çünkü Zeze kocaman yüreği olan, sadık bir genç.
Ben seriyi çok beğendim. Okumamış olan herkes, mutlaka okumalı. Küçücük çocuğun kalbinde, ne kadar güzellikler dolu olduğunu.
Ali Bektaş bu sığ popüler dünyaya böyle zarif karakterleri layık gördüğü için teşekkür etmek istiyorum. Hikaye yaşamdan gibi dursa da Umut karakteri kesinlikle ütopik . Yıldız kesinlikle var
