Kulaklarda bir türkü;leylim ley.
Sonra sayfalara gizlenmiş,çıkarsız,en güzel gözlüye yazılmış onlarca mektup,çoğu cevapsız...Ben garip,ben duyan,ben yirmi dört saatte, yirmi dört bin parça olan,ne yapardım sen olmasaydın?diyor, Ahmed Arif . Bir aşkın acizliğini,teslimiyetini bundan daha güzel anlatan çok az şeye rastladım.
Leylâ Erbil’e gönderdiği hiçbir mektubunu güzel sözler duymak için yazmamış”bana yaz”demiş ama yazmadığı için sitem dahi edememiş,sevda bu sonuçta.. Bugünlerde çoğu kez eskiler ne güzel yaşamış diyorum hiç eskimeden bize kadar ulaşmış olmaları tesadüf olur mu hiç?! Ahh Leylâ,ahh Zalım Leylâ...
