Aslında bu kitabı okumak gibi bir niyetim yoktu. Ama şu sıralar okuduğum kitabım arkadaşımda kalınca ve evde okuyacak başka kitap bulamayınca biraz mecburiyete dönüştü bu iş. Aslında çok kez yarım bırakmayı düşündüm. Ama bir şekilde bitti işte.
Doğrusu bu kitabı 8. sınıfta falan okusaydım muhtemelen beğenirdim. Zira ergenliğimi o zaman yaşadım ve Facebook'ta kitaptaki aforizmalardan bol bol paylaşabilirdim. Zaten kitaptaki aforizlamarı çıkarın geriye neyi kalır ki?
Bir gün bir yazı okumuştum ve çok haklı bulmuştum:
Bir yazar aktarıyordu, " Önceleri bir kitap okumuştum, altını çizdiğim bir çok güzel sözü vardı ve çok beğenmiştim. Sonraları da bir kitap okudum, altını çizebileceğim bir sözü yoktu ama onu da çok beğenmiştim." Yazmanının sırrını anladığını ve yazarken bu ölçüye dikkat ettiğini söylüyordu. Uzun zaman oldu bu yazıyı okuyalı. Cümlelerini pekâlâ hatırlamıyor olsam da söylemek istediği şey hafızamda epey bir yer edindi.
Umarım haddimi aşacak kadar bir eleştiri yapmamışımdır. Zira şu sözü pek haklı bulurum:
En kötü kitabı yazan bile, kitap yasaklayandan daha saygılı ve daha az zararlıdır insanlığa.
Sabahattin Eyüboğlu
Bu kitaba inceleme yazmak istedim. Çünkü o kadar kitap okuyorum.Sosyal meselelere duyarsız kalan insanlar yazarlık yapıyorlar.(Konuları çiçek böcek)Haliyle aydın olamıyorlar.Ahmet Ümit ülkemdeki sosyal yaraya parmak basmış. Görmek istemeseniz de gözümüze sokmuş.Haksızlık karşısında susmamış.Dilsiz şeytan olmamış.Okurken hem utandım hem utanırken
Kitabın neyi anlattığı belli değil. Kendi şahsıma sıkılarak okuduğum bir kitap. İçerisinde belli başlı güzel cümlelerde var hakkını yemeyelim. Tabiki her kitap bize bir şeyler katıyordur. Okuyanların bir şey kaybettiğini düşünmüyorum. Okumayanların da ellerinde başka kitap yoksa bu kitabı okuyabilirler.
Kitapları yermeyi hiç istemem. Sonuçta iyi veya kötü hepsinde bir emek var. Ama bazen gerçekten yapabileceğim başka bir şey kalmıyor.
Huyumdur, bir romanı sevmediysem aynı yazarın başka eserini de okurum. Acaba kitapla veya konuyla mı alakalı yoksa yazarla mı alakalı diye.
Yine aynısını yaptım ve yazarla alakalı olduğu kanısına vardım. Lise üçe gidiyordum okuduğumda. Gerçekten vakit kaybı olduğunu düşünüyorum yazık ediyorlar sayfaları israf ederek.
Kimseye önereceğim bir kitap değildir fakat beğenene de saygım sonsuzdur.
İyi geceler efendim.
Yekta Kopan'a ait 11 kitabını okumuş ve güncel olarak hepsini tamamlamış durumdayım. Diğer kitaplarını da bildiğim için yorumumu ona göre yapacağım.
Şimdi, Yekta Kopan'ın öykülerinde farklı bir duygu alabiliyorum, çok daha kısa /tek sayfalık, denemelerinde ise aynı duyguyu nedense alamıyorum. Hatta bazı cümleleri görünce, bana çokça basit,
Üzülerek söyleyeceğim fakat zaman kaybından başka bir şey değildi,evet hiçbir kitaba ''Zaman kaybı,'' tabiri yakışmaz fakat bu kitap öyleydi.
Kitapta olay örgüsü olması gereken yerlerde olay örgüsü yoktu,sadece altını çiziyorsunuz kitabın.Son sayfalara doğru da zaten olay örgüsü oluyor fakat Türk dizisi tadında,gerçek dışı,asla günlük yaşantınızda gerçekleşmeyecek tesadüfler oluyor.
Ha karakterleri sevdim mi?
Nefret ettim.
Kimse bu kadar affedici olamaz,gözüne gözüne sokulan bir aşka karşılık yine de aşık kalamaz o sevdiği kişiye.
Dediğim gibi fazla gerçek dışı bir kitap,bu kitabı alacak olan kişiler 14 yaşlarındaki genç insanlar ise içleri bir ümitle dolacak ve ''Aman Tanrım aşk böyle bir şey mi?!'' deyip ailelerine karşı gelip,saçma sapan,sözleri belirsiz aşk şarkılarını dinleyip gezecekler ortalıkta.Bilhassa Rüzgarlarını arayacaklar (kitaptaki ana karakter)
Etmeyin,eylemeyin.
Sabahattin Ali,Reşat Nuri Güntekin,Orhan Kemal gibi güzel yazarlarımız varken günümüz yazarlarının böylesine saçma,baştan savma kitaplarını okumayın.Bence.