İnsan bazı imkansızlıkları kabul edebiliyor ama bir türlü o imkansızlıklarla yaşamayı öğrenemiyor.
“İnsan mutlaka bir şeyler biriktirmeli, tabi biriktirdiği şey asla dertleri olmamalı..."
-Burak geçen gün getirdiğin kitabı hiç beğenmedim.
-Başka kitap getireyim Yalçın Bey ama neden beğenmediniz?
-Kadın adamı terk etti. Hem de hiçbir şey söylemeden. Olur mu öyke şey?
-Herkes olmasın ister ama hayat bu... Siz kitabı sonuna kadar okudunuz mu?
-Aslında kadın adamı terk edince ben de kitabı terk ettim.
-Yine mi Yalçın Bey? Bir kere de bitirin şu verdiğim kitapları, belki sonu tam da sizin istediğiniz gibi biter bir gün...
-Hiç sanmıyorum Burak. Hem benim istediğim gibi bitse ne değişir ki? Hayatın içinde yaşadıklarımız değişmedikten sonra kitaplarda mutlu olsak ne yazar?
-En azından mutlu olduğumuz bir yer bulmuş oluruz ve bence buna değer...
Sayfa 20
İnsan bazı imkansızlıkları kabul edebiliyor ama bir türlü o imkansızlıklarla yaşamayı öğrenemiyor. Hayat gördüğünden ibaretse gördüğü kadarını, daha fazlası ise daha fazlasını istiyor. Yaradılışının doğasındaki doyumsuzluğu en çok neye karşı hissederse farkında olmadan ona ait oluyor. Kimi bir sese, kimi bir gülüşe, kimiyse herhangi bir maddeye tutulup kalıyor. Aklını kullanan kalbinden kurtulacağını zannetse bile gün geliyor kalbinin esiri oluyor.
Farklı dünyaların insanları değiliz ama aynı dünyanın başkalarıyız.
Sayfa 17Kitabı okudu