"Düşlerim tutsak
Yüreğim sürgün
İçimde bir çocuk tedirgin..."
Ahmet Kaya`🍁
"Fırtınadan arta kalmış bir teknede
Tevekkül içinde, görkemli sakalı
Ve iğreti parkasıyla gizlediği macerasıyla
Bir acayip adam yaşardı akşamları susardı
Ben konuşsam kızardı bir sürgün kasabasıydı
Bir eski zamandı, Haziran'dı
Çocuktum, evden kaçmıştım
Gelip ona sığınmıştım
Küçücük bir koydu, sığdı
Burayı keşfeden belki oydu
Uzaktan
Müzik: Ahmet Kaya
...
Geceler mi sen, ben mi yorgunum?
Mermiler mi sen, ben mi yangınım?
Düşlerim tutsak
Yüreğim sürgün
İçimde bir çocuk
Tedirgin...
youtu.be/3PTW-oAYIC4 🖤
Ahmet Kaya
Gece yarısı vardiyada işçiler tedirgin, üşümekte
İşten değil, güçten değil içten üşümekte
Zaman geçmekte, zaman gecikmekte, zaman üşümekte
Ahmet Kaya
Geceler Mi Sen Ben Mi Yorgunum Mermiler Mi Sen Ben Mi Yorgunum Düşlerim Tutsak Yüreğim Sürgün İçimde Bir Çocuk Tedirgin
Yeni Diyalektik
_Tanrı, ilk ateisttir. Ateistler
_Tanrı, ilk masondur. Masonlar
_Orospu çocuğu. Marques de Sade
_Herkesin tanrısı kendine benzer. Yamyamların tanrısı bir yamyam; savaşçıların tanrısı bir savaşçı; hırsızların tanrısı hırsız; aşıklarınki de aşk tanrısı olacaktır. Ralph Emerson
_Trakyalılara göre tanrı, sarışın ve mavi gözlüdür. Öküzlerin elleri
Bana tuhaf gelen ve tedirgin eden şey ameliyat değil Sema. Bu kadar hayat deneyimi, bilgi, birikim, okuma yazmayla geçen yıllara rağmen ölüm kavramını bir kez dahi kendim için düşünmemiştim. Ölüm yaşam kadar eski bir kavramken, yaşam kadar doğal ve kaçınılmazken, yaşamı hep kendimize, ölümü başkalarına yakın görürüz. Nedense ölüm hep dışımızda, bizden uzak ve yabancıdır. "Ölen" hep başkasıdır, bizzat kendimiz ölmeyiz. Zaten öldüğümüzde de artık o biz değiliz. O yüzden sanırım ölüme hazırlanma, kendi ölümünü normalleştirme gibi bir şey pek mümkün olmuyor. İstisnaları var elbette, tarihte bile isteye ölüme gidenlerin sayısı az değil, ama dikkat ettiysen onlara da "öldü" denmiyor "ölümsüzleşti" deniyor. Demem o ki ölüm bizim gibi faniler için kaçınılmaz sonken bile asla ona yaklaşmak istemiyoruz. Oysa ölümden uzaklaşmak için harcadığımız her saniye bizi ölüme biraz daha yaklaştırmış oluyor. Velhasıl ölmek garip şey. Bak aklıma Nevzat Çelik'in Şafak Türküsü geldi. Ahmet Kaya söylemişti yıllar önce:
Toprak olmak ne garip şey anne
Ölmek ne garip şey anne
Uçurumlar ki sende büyür
Dağdır ki sende göçer
Ben yaprak derim çiçek derim
Çam diplerine açmış kanatlarını kozalak derim
Gül yanaklı çocuğa benzer
Yine de
Oğlunu yitirmek kim bilir
Ne garip şey anne
Sayfa 124Kitabı okudu
