Râyete meyi ederüz kamet-i dilcû yerine
Tuğa dil bağlamışuz kâkül-i hoş-bû yerine.
Heves-i tîr ü keman çıkmadı dilden asla
Naveg-i gamze-i dil-dûz He ebru yerine.
Sürerüz tığımuzun zevk u sefasın her dem
Sîm-tenlerle olan lezzet-i pehlû yerine.
Gerden-i tevsen-i zîbâda kutâs-ı dilbend
Bağladı gönlümüzi zülf ile gîsû yerine.
Severüz esb-i
" 'Çengelköydeki eskiciden almıştım bu takımı. Bu kırılan son tabağıydı. Çeyizini satan bir gelininmiş. Satmak zorunda kalmış. Çok üzülmüştüm alırken de. Keşke bu gece kırılmasaydı. Gelinin ahı çıktı.' Çıktı mı acaba? Mutlaka çıktı. 'İşte ah böyledir, kendi zamanını bekler, bekler. O gün geldi mi de mutlaka ama mutlaka çıkar.' "
Sayfa 20Kitabı okudu
Ahh...
~
Zamanla değil, bir yerde
Benim olmayan bir şeyle yaşlanıyorum
Geçiyorum ilk şeklimi tüketerekten
Ağır ağır yanan bir tuğla harmanını
Billurdan sarkaçlarıyla.
Kalbim, serseriliğim benim...
~
Sayfa 467
Ertuğrul'un ailesiyle Söğüt kışlağında, Domaniç Yaylasında Türkmen töresince yaşarken konuğu olduğu bir Ahi fakihinin telkiniyle Müslümanlığı kabul ettiği yorumuna açıktır. Eşi Hayma'nın da Ertuğrul’a uyduğu söylenebilir. Her ikisinin Müslüman olduklarına, küçük oğullarına verdikleri "Osman" adı da kanıt gösterilebilir. Ama bu "kiçi oğul"un adının, "Ataman," “Otman" veya “Aytaman" iken bir yakıştırmayla sonradan Osman'a dönüştürüldüğü de başka bir savdır. Nitekim, Bizanslı tarihçi Nicephorus Gregoras, "Roma ordularının bu mıntıkadan çekilmesinden sonra, denize kadar olan bütün topraklar Türk satrapların hegemonyasına geçti. Olympos civarını ve bütün Bithynia'yı Atman adında biri ele geçirdi," diyor. Dahası, II. Murad'a kadar ilk Osmanoğullarının "Atmani" olarak anıldıklarını açıklıyor. Kimi sikke, tuğra ve kitabelerdeki tartışmalı "Osman" okunuşları dikkate alınmazsa, karşımıza henüz saf Türkmen yapısını koruyan bir aile çıkıyor.
Sayfa 29 - Alfa Yayıncılık, 1. Baskı: Kasım 2015 {Genişletilmiş, geliştirilmiş yeni baskı}
