Saçları değil, suçlarını tararken düşünebiliyorum seni. Her seferinde gidiyor kokun.
Çünkü bu suskunluğum senin için... Çünkü insan, bazen geç kaldığını bilir ve kalbini susturur.
Artık yılmadan şunu söylüyorum hep; “Ben, sevmeyi öğrene kadar sevmek benden gitti...”
Geceleri kendimi daha güvende hissediyor, yüzümün karanlığında büyüttüğüm gökkuşağına sarılıyordum. Bana göre rengârenkti yüzüm fakat kimseler göremiyordu bunu. Alışılmış renklere hayran olanlar hep yanılırlar.
Siyah, onlar için kesinlikle siyahtır. Beyazsa, beyaz
Parkta bir kadın bir adamı öpüyorken, bir güvercinin kanatlarını kapatıp yürümesidir yalnızlık.
İnsanlar da bundan farksız değildir.
Kendini saklayan birinin nerede saklandığını, ne düşündüğünü bilemez ve hatta varlığını ispat dahi edemezsin.