Hans Christian Andersen’in seçilmiş 50 masalından oluşuyor kitap. Çoğu masal çağındaki çocuklara okunmaması gereken, bazıları tüyler ürpertici, genelde yazarın zor çocukluğunu yoksulluğunu ve hayal kırıklıklarını yansıtan, arada nadiren mutluluk verici sonlara sahip olanları da bulunan çocukluğumuzun masalları.
Şimdi tekrar okuyunca, ne travmatik bir çocukluğumuz olmuş diye düşünmeden duramıyor insan, sürekli ölüm içeren hikayeler, bir de içimize işlenmiş soyluluk, fakirsin sen fakir kal teması. Şimdi okuyunca tamam dersler çıkarabilirsin üzerine düşünebilirsin belki ama, 5-6 yaşlarında annelerimiz okuduğunda saf saf dinleyip hayal kurarken belli temaları kafamıza yerleştirmişiz istemeden.
Bir de roman gibi üst üste okunmaması gereken bir kitap aralıklı okumak gerek yoksa tüm hikayeler karakterler birbirine karışıyor.
Kitap yorumuna gelince, üzerinde uzun uzun düşündürme potansiyeline sahip çok fazla masal var, aklımda kalanlar -sen ile biten soyadına sahip olanların sıradan insan oldukları, tüm buluşların yapılmış, tüm şiirlerin yazılmış oldukları, haftanın günlerinin anlamları, arada dönem, sınıf farkları ve Danimarka eleştirisi.. Özel-güzel bir klasik, farklı anlatımlar, bazıları bitmeyen, genelde karamsar nadiren de mutlu biten sonlar. Çağının ötesinde tabiki her klasikte olduğu gibi ama bazen bir şeyler eksik duygusu da uyandırmıyor değil. Özetle ara ara okunmalı ve üzerinde uzun uzun düşünülmeli, ama çok da yüksek aşılamayacak beklentiler oluşturmadan.
