İnsan davranışlarının kötülüğüne aldırmaz olursa artık her yerde iğrenç biri gibi gözükmekten çekinmez, aynı zamanda yüzünde her zaman beliren utanmazlıkla silahlanıp en bayağı eylemlere neşeyle, çekinmeden girişir
"... Biz duygular hakkında çok şey söyledik.. Ama dostum en önemlisini unuttuk.. Haksız mıyım? Aynı şekilde adamsendeciliğin insan aklının en iyi hallerinden biri olduğunu düşünüyorum. Adamsendeci olalım Kavolyerov!"
İç çekişlerin buğusuyla yükselen bir dumandır sevgi.
Duman dağılınca tutuşan bir ateş olur aşıkların gözlerinde.
Keder indi mi bir kez aşıkların gözyaşlarıyla beslenen bir deniz oluverir.
Kendi kendimize verdiğimiz sözü tutmak,
En çabuk unuttuğumuz şeydir, ne yapsak.
Tutku bitti mi, istem de biter gider,
Ateşli sevinçler de kederler de
Yeminleri yakarlar kendileriyle birlikte
Sevincin en coştuğu yerde dert en çok yerinir,
Bir dokunmada dert sevince döner, sevinç dertlenir.
Madem bu dünya bile yok olacak bir gün
Sevginin bitmesine insan neden üzülsün?
Sevgi mi kaderi kovalar, kader mi sevgiyi?
Daha kimseler çözmedi bu bilgiyi.
Düşen büyük adamı en sevdiği unutur,
Yükselen züğürde düşmanları dost olur.