Seni en çok kim sevdi ?
Sorusunun cevabını bilsen de adımı söyleyemeyeceksin. Yüzüme sesime kokuma hasret kaldı ama bir an bile vazgeçmedi diyemeyeceksin. Beni en güzel O sevdi diye düşünecek ama bunu hiç kimseye söyleyemeyeceksin. Tüm imkansızları o başardı tüm güzel hayalleri bizim için okurdu çok cesurdu diye düşünecek ama bunu diyemeyeceksin. Keşke geri dönme ihtimalim olabilseydi diye düşünecek ama düşündüğün şeyden yaptıklarından dolayı utanıp vazgeçeceksin. Ben onu yarı yolda bıraktım diyemeyeceksin. Ben ona yapmamam gereken yanlışlar yaptım, Ben ona hayatı zindan ettim, Ben ona yaşarken nasıl ölünür bunu öğrettim diyemeyeceksin. Sabaha kadar konuşmak isteyecek ama tek kelime edemeyeceksin. Bazen Güleceksin hayatına güzel şeyler de girecek hatta belki başkaları da ama hiçbir şey sana beni unutturmayacak. Hayatına giren her şeye biraz bulaştım çünkü. Bir hastane önünden geçerken aklına ben geleceğim mesela. Hastane koridorları bile onun gibi kokuyor diye düşüneceksin. İçin gidecek bağıra bağıra haykırmak isteyeceksin ama tek kelime edemeyeceksin. Gitmek isteyeceksin sadece bu sokaktan değil bu yerden bu şehirden hatta bu ülkeden bile gitmek isteyeceksin. Belki de gideceksin de terk edeceksin içinde benim adımın geçtiği her şeyi. Kafanın içindeki her şeyi terk edip gitmek isteyeceksin. Ama gölgen kadar yakın olan beni her zaman karşında göreceksin. Gözlerimin içine bakamayacaksın. Özür bile dileyemeyeceksin her şeyi değiştirme fırsatın varken hiçbir şey yapmadığını söyleyemeyeceksin. Ve en kötüsü ne biliyor musun?
Hayatında iyi giden her şeyin kanseri bendim diyemeyeceksin. ++
Sirya
Bir Hikâye Denemesi
(Eleştirilerinizi bekliyorum, sevgiler.)
Sumru, kasvetli bir sonbahar akşamında, rüzgâr önünden vınlayarak geçerken, kaldırımda hızlı adımlarla yürüyordu.
Şehirden kaçıyordu. Ailesinden, erkek arkadaşından, sosyal hayatından, her şeyden.
Babasının gece geç saatlerde sarhoş bir şekilde eve gelip annesine şiddet uygulamasından... kimsenin ona
Bir şarkının nakaratında,
Bir hüznün ortasında,
Bazen gülüşünde, ben geleceğim aklına.
İşte o zaman hiçbir şey yapma. Gelme de.
Ben seninle arama ördüğüm duvarlarda çiçekler besliyorum.
Yaralarım gittikten sonra senin gelmen haksızlık olur bana.
Sayfa 40Kitabı okudu
Kitabın başından etkileyici 3 sayfalık bir alıntı:
Hayattayım, diye düşündü Veronika. Her şey yeniden başlayacak. Bir süre burada kalacağım, derken benim tamamen normal olduğumu anlayıp salıverecekler. Lyubliyana’nın sokaklarını göreceğim yeniden, kent meydanını, köprüleri, işe giden gelen insanları.
İnsanlar yardıma meraklı olduklarından -sırf kendilerini olduklarından daha üstün hissetmek
Üzecekler seni , çok üzecekler.
Aklına iste o zaman ben geleceğim!
Üzüldüm.Sevdiğim,aşık olduğum için değil.Hislerimle ve kendimle her zaman,her anımda gurur duyuyorum.Yıllarımı hasta bir insanı tedavi etmeye çalışarak geçirmeme üzüldüm.Kanserin çoktan ele geçirdiği ve çaresi olmayan bir hücreyi iyileştirmeye çalışmak gibiydi çabam.Sonsuz bir çabayla,koskoca bir hiçlik elde etmiş olmama üzüldüm.Küçücük bir kız
Elbet bir gün neden seni bırakıp onu seçtiğimi anlatıcam sana, işte o zaman tarif edemediğin bi hisse kapılacaksın. Sonra ne mi olacak, ben senin içinde bir ukte olarak kalacağım. Benim mutlu olduğumu görünce tarif edemediğin o his birden boşluk hissine dönüşecek, yavaş yavaş kalbin sızlayacak, kiminle tanışsan tanış, kiminle görüşsen görüş sürekli ben geleceğim aklına. Çok pişmanım diyeceksin. Ama ben bir an olsun bile arkama bakmadan kaldığım sayfadan devam edeceğim. Umarım bana yaşattığın bu duyguları bir başkasına yaşatmazsın..