İslâm velîsi Şeyh Muhammed Pârisa Hazretleri söylüyor:
“– Gafil halk, yorgun ve bitkin bir lâf eder: Yarın olsa da bir iş işlesem!.. Bilmez ki, bugün, dünkü günün yarınıdır. Bugün ne işlemiştir ki, yarın ne işlesin?..”
Ne aptaldır bazı insanlar... Şu olur mu, bu olur mu, nasıl olur, kamer nasıl ikiye bölünür, nasıl olur da?.. Ne aptallık! Bunlara demek lâzım ki, sen bir kâğıdı eline aldığın zaman gözünü kapayınca, o tek mi çift mi fark ediyorsun; sende böyle bir zekâ yaşıyor. Bu nasıl oluyor? Gözün iğne ucu kadar küçük... Ona bütün feza doluyor. Nasıl oluyor? Görmek fiili nedir? Efendim, bu hayat topyekûn mucize!.. Biz bu mucizeleri bedava tarafından aldığımız için, “olur” kabûl ediyoruz. Sonra ona ters bir şey görünce “olamaz!” diyoruz. İşte sır idraki böyle cevap verir kuru akılcılara ve aklın son durağını aklı yıkmakta bulur.
Hazret-i Hasan abdest alırken düşecek kadar sararırmış... Sapsarı kesilirmiş... Kan kalmayacak kadar, yüzünde...
Yanındakiler sorarlar:
“– Niçin bu hale geliyorsunuz?”
Cevabı:
“– Kimin huzuruna çıkmaya hazırlanıyorum, biliyor musunuz?”
İslâm, zaman cenderesi içinde bu cendereyi kırıcı teklik ifade eden bir sistemdir. Dünya’yı bırakmak da yoktur, İslâmiyet’te... Istırabı, çileyi, hasreti bırakmak yoktur; burası, dünya ıstırap yatağı... Onun için Şeriat en güzel ismini vermiştir dünyaya:
“– Dünya Ahiretin tarlası...”
Öyle ki, bu dünya bir kedinin içine düştüğü kuyuya benziyor. Sırsıklam kedi, durmadan taşlara tırmanıyor, kuyudan çıkmaya çalışıyor, bir türlü çıkamıyor, çırpınıyor, uğraşıyor. Ruhumuzun hali bu, mânası bu, “vatan sevgisi imandandır!” hikmetinin de esası bu... Biz zamanın üstüne çıkmaya davetliyiz. Sanki bir denizaltı gibiyiz dünya hayatında... Bütün dâva suyun üstüne çıkabilmekte... Bu durumda Dünya’yı bütün eksikleri fakat vâdedici ve basamak teşkil edici mahiyetiyle anlamak ve böylece zamanı aşmak... Dâva bu dâva, rejim bu rejim!..