İmkânsız gibi görünen proje birkaç ay içinde gerçekleşmişti. Sonuç Zühtü’nün dediği gibiydi. Cam merdivenden bahçeye indiklerinde, görüntü muhteşemdi. Binlerce renkli balık camdan onlara bakıyordu.
Zühtü heyecanla, “Dünyanın en büyük akvaryumunu yaptık!” diye bağırdı. “Hem de yapay değil, doğal!”
Emine, “Sadece insanlar için değil, balıklar için de,” diye ekledi. “Çift yönlü. Balıklar bizi seyrediyor, biz de onları! İlk ‘insan akvaryumu’!”
“Elbette,” dedi Emma. “Neden olmasın? Yeter ki isteyelim.
Yönetmen, Mahmut’un da eline bir kâğıt tutuşturmuştu. Kâğıtta, yarı at yarı insan Kentaur’un resmi vardı. Bir de şiir yazılıydı.
“Yarı insan yarı at
ya da
yarı at yarı insan
Tuhaf bir canlı mı
yoksa bir kaza mı?
Kentaur der ki,
Doğrusu ne at olmak ne de
insan.
Doğrusu budur.
Canlıya iki şey gerekir
iyi bir beyin
ve kaslı bir bacak
kısacası
düşünmek
ve kaçmasını bilmek.”
Zühtü balık, akvaryumun içinde sıkıntıdan patlıyor olabilir miydi?
Emine, “Ama ben yine de insanların balıkları akvaryumlara hapsetmesine sinir oluyorum,” dedi.
Mahmut ve Zühtü şaşırarak Emine’ye baktılar. Hiç böyle düşünmemişlerdi. Zühtü, balığı Zühtü’nün akvaryumunda hapis hayatı yaşadığını hiç düşünmemişti.