Kaybettikçe kazanmak
İyi insanların meziyetidir....
Kitapta bir kadının küçük yaşlarda babasız kalmasını, güven sorunlarıyla boğuşmasını, okuyup iyi bir avukat olmasını ve aşkı bulmasını okuyorsunuz.
Kitapta Aslı'nın Bedirhan ile tanışmasına kadar olan kısım güzeldi ancak ondan sonraki kısmı işkence çekercesine okudum.
Aslı, küçük yaşta onları terk edip giden babasından dolayı erkeklerden yıllar boyunca uzak durmuş bir kadın. Otuz üç yaşına kadar, küçüklüğünden gelen güvensizlik duygusundan dolayı hiçbir erkeği hayatına almamış. Sonra bir gün Bedirhan ile karşılaşır ve yıllar boyunca kendi etrafına ördüğü o kabuğu kırarak çıkar.
Ancak erkeklere karşı hissettiği güvensizlik onun yakasını bırakmaz ve Bedirhan'la başladığı o güzel ilişkisini kendi elleriyle yıkar.
Kitabın bu sayfalarında ciddi anlamda kafayı yeme noktasına geliyorsunuz. Bir insan nasıl sorgusuz sualsiz diğerini aldattın diye itham ederek, konuşmasına bile izin vermez? İki dakika dinlemek insanlara bir şey kaybettirmez, tersine kazandırır.
Aslı ne kadar suçlu ise Bedirhan'da o kadar suçlu bence. Kız ona bütün geçmişini, yaşadığı güven problemini açıkça anlatmasına rağmen Bedirhan, Aslı'ya yalan söyledi. Hayatlarını neden bu kadar zora sokuyorlar anlayabilmiş değilim...
Kitapta, altını çizdiğim ve alıntı olarak paylaştığım çok yer olsa da genel olarak kurgu çok basitti ve beğenmedim. Almanızı pek önermem ama bir yerde elinize geçerse kitabı okuyabilirsiniz.
Nazım Hikmet Ran ondan habersiz bir gazeteye yollar. Suat Derviş buna kızar, bir süre Nazım Hikmet’le konuşmaz. (Dünyanın en mukaddes komşusuna nasıl küstün be Suat ablacığım?)
Bu küslük ne kadar uzun sürdü bilinmez, ama bu “deli kadın” için Nazım sonra “Gölgesinde” şiirini yazar, ve
