Her düzen kendi isyancısını oluşturur
Bir düzenin bulunduğu her toplulukta baskın bir fikir vardır. Günümüzde dünyanın hemen her yerinde ‘“devlet” adı altında bir düzen kuruludur. Her düzenin bir sistemi vardır ve doğal olarak her sistemin ayrı ayrı destekleyenleri ve karşı görüşlü kesimi vardır. Fiili olarak aktif olmasa da karşı görüşlü kesimin sistemi hayal ettikleri şekle sokma isteği vardır. Devrim de bu hayalin fiil halidir.
Devrim sürekli eylem halinin ön planda olmasını tamamen mecburiyet olarak görüyorum. Çünkü devrimler bir düzene karşı oluşmakta ve düzeni konuşarak, tartışarak ve nihayetinde anlaşarak değiştiren olmamıştır. Örnek olarak bir devletin rejiminden memnun değilsiniz ve fikrinizi ortaya koyup, destekçilerinizle toplanıp bunu sistemin başındakilere sunarsanız, fırtınadaki ıslık kadar etkisiz olursunuz. Sistem, düşüncelere bu kadar duyarsız kalıyorken, bir hareketlenme kaçınılmazdır. Bu durumda devrim, fiili olarak başlar.
Ne bir fikrin başkanlığının ne bir düzenin ne devletin ne de hiçbir dayatma, zorbalık , mecbur kılmanın destekleyicisimdir. Anlattıklarım, bu görüşümün kaynağıdır. Çünkü bu tür düzenlerin, devlet düzenleri ve bu tür düzenlerin, bulunduğu yerlerde, sadece acı vardır. Gençler öne sürülür. Küçük ya da büyük savaşlar olur.
Savaşın sonucu gözyaşıdır, acıdır, kandır, ölümdür. Fakat bunlar en çok analara, babalara acı verir. Anne duygularını salabilir ama baba için genellikle bu durum söz konusu değildir. Baba içine atar, saklar. Canının bir parçasını kaybetmiştir ve bu acıyı kolay kolay dışarı vuramaz.
Çekilen acılar ve verilen canlar hep fedakarlık olarak tanımlanır. Ama bu fedakarlıkların sonu yoktur ki... Her zaman düzenden memnun olmayan kesim vardır. Ve korkarım düzen çoğu zaman bu yollarla değiştirilmekte. Tüm bu sebeplerden ötürü, ben her türlü düzene karşıyım.
İnsan tektir, hürdür.
Dizginlenmemelidir.
