Allah'tan korkarım. Sürekli olarak korkarım. Ama aynı zamanda benim tek umut kaynağım da yalnız O'dur.
O'ndan korkar, O'na sığınırım. Gazabından, kızgınlığından, öç almasından yine kendisine sığınırım. Çünkü: beni ancak yine Onun affı, merhameti kurtarabilir.
Allah'ın rahmet ve affından hiçbir zaman ümidimi kesmem. Aklı durduran bir büyüklükte düşünürüm bu rahmeti. Yine de bu beni korkudan tam âzat edemez.
Lokman (a.s.), oğluna şöyle dedi: "Ey oğlum! Allah'a öyle bir ümit besle ki O'nun tuzağından emin olma. Allah'tan öyle bir kork ki rahmetinden ümidini kesme!" Bunun üzerine oğlu "Benim ancak bir tane kalbim varken buna nasıl gücüm yeter?" diye sordu. Lokman dedi ki: "Ey oğlum! Doğrusu müminin bu şekille iki kalbi vardır; birisiyle ümit eder, diğeriyle korkar. "
Bilmelidir ki, Allah'tan ümit kesmek de, Allah'tan emin olmak da küfürdür. İnsan hayrından emin olmadığı hiçbir şeye tevessül etmemelidir. Bir şeyin vukuu bir başka şeyin meydana gelmesine mani teşkil eder.
'Her ne denlü o cürmüne hadd u nihâyet yoğ ise
Avniyâ kat' eyleme sen avn-i Rahmân'dan ümîd'
Sultan Fâtih'in şiiri... Çok günahın varsa da Avniciğim, diyor kendisine, Allah'ın rahmetinden ümidini kesme, en büyük kabahat o olur. Çok günahkârsın ama af var, rahmet-i ilâhî var, ümit kesilmedi, ümit kesmek en büyük suç olur. "Lâ taknetû min rahmetillâh", ümidi kesmeyin ayetine atıfla... Bunu söyleyen adam da, laf aramızda, devlet yöneten bir adam yani.
Karşılaştığı imtihanlardan Allah'ın yardımıyla feraha kavuşacağına güven duyamayan insan, içine düşeceği boşlukta kendinden vazgeçer. Allah'tan ümit kesmek insanın kendinden ve insanlıktan ümidinin kalmaması demektir.
Sayfa 256 - timaş yayınları
