"It’s a strange moment when you realize that you don’t want to be alive anymore."
"It’s not really negativity or sadness anymore, it’s more just this detached, meaningless fog where you can’t feel anything about anything—even the things you love, even fun things—and you’re horribly bored and lonely, but since you’ve lost your ability to connect with any of the things that would normally make you feel less bored and lonely, you’re stuck in the boring, lonely, meaningless void without anything to distract you from how boring, lonely, and meaningless it is."
"And finally—finally—after a lifetime of feelings and anxiety and more feelings, I didn’t have any feelings left."
"I’ve always wanted to not give a fuck. While crying helplessly into my pillow for no good reason, I would often fantasize that maybe someday I could be one of those stoic badasses whose emotions are mostly comprised of not being afraid of things."
"Sadness can be almost pleasantly indulgent when you have a way to justify it."
"Every day, I thought, I should really do something about that . . . and
then I just didn’t."
Hatta bu sorunun bir çözümü olmayabilir bile. Ama aslında ille de çözüm arıyor olmanıza da gerek yok. Belki aradığınız yalnızca, "Balıkların ölüm şekline üzüldüm" ya da "Vay canına! Bunlar bayağı ölmüş ama ben yine de seni seviyorum," diyecek biridir.
Bazen beklentilerim , herhangi bir konuda hatalı olmamdan da kaynaklanabiliyor. Ama planlarım bir şeyleri hesaba katmadığım için sekteye uğradığı zaman bu bana gerçekliğin suçuymuş gibi geliyor .
Sayfa 272Kitabı okudu
Depresyonun en moral bozucu tarafı da bu. Karşısında umutla savaşabileceğiniz bir durum değil bu. Herhangi bir şey bile değil, sadece koca bir hiçlik. Ve bir "hiçlik" le mücadele edemezsiniz. Içini dolduramazsınız. Üstünü örtemezsiniz. O orada durur, hayatınızda anlamı olan her şeyi emip tüketir.
Bu tıpkı elinizde bir sürü ölü balık olması ama etrafınızdaki hiç kimsenin balıkların ölü olduğunu fark etmemesi gibi bir şey.
Sayfa 132
Gelecek, saatte 1289,6 kilometre hızla dibe yuvarlandığım sırada, korkmak zorunda kalmayayım diye sorumluluklarımı istiflediğim büyülü yerdir.
Sayfa 42