Artık sevmeyen kadının gözlerini hemen tanırsınız. Denizi yırtan bıçak gibidir.
Sayfa 40 - April Yayıncılık
Ben cehennemde değilim, cehennem benim içimde.
Ben hayatta en çok babamı sevdim...
“İntikam değil de... hınç, belki. Ya da ödeşme güdüsü... Bilemiyorum. Nefret ediyordum senden, bir o kadar da seviyordum. Aklımdan çıkaramıyordum bir türlü. Saçmalık işte. Hiçbir mana taşımıyordu benim için. Zaten çok kısa sürdü. Ve bir faydası olacaksa söyleyeyim, vicdan azabından ölüyordum.”
Sayfa 209 - April Yayınevi
"Hayatı anlıyorum" dedim. "Sadece kabullenemiyorum"
"Gerçek acı sessizdir, bir huzurevi gibi."
Hayatlarımızın kısa özeti
Sözcükler, suskunluklar, şarkılar, ağıtlar, yeminler, ihanetler, kahkahalar, gözyaşları, sevinçler, hayal kırıklıkları ve yüzler...
"Sen de biliyorsun, vakit mutlu hikayeler için çok geç."
Beş yaş insanın en olgun çağıdır; sonra çürümeye başlar.
Herkes göründüğünden daha tehlikelidir..
dönüp dolaşıp şu sayfaya geliyorum:
Ve ben artık mutsuz bir adamım.
Günler, haftalar, aylar akıp giderken, ben yaşamıyor da daha ziyade vakit geçiriyorum. Ortalık karardıktan sonra pencereden yıldızları izliyorum. Umut etmiyorum, kızmıyorum, üzülmüyorum. Sadece hatırlıyorum.
Kainat türlü biçimlerde kandırmaya çalışıyor beni. Bulutlar ilerliyor, bir ayyaş nara atıyor, bir araba acı acı klakson çalıyor, daldan bir yaprak düşüyor... Orada öyle sabit dururken, her şey beni kimsenin umurunda olmadığıma, unutmayışımın bir anlam taşımadığına inandırmak için yarışa giriyor. Sabırla bekliyorum ki, bütün kozlarını oynasınlar. Ne olursa olsun duruyor, duruyor, duruyorum... Gece bir kez daha aşkım karşısında mağlup dağılırken, kuytu bir köşeden fırlayıveren bir kedi gülümsetiyor beni. Nihayet gölgelerin arasında bir sigara yakıyorum. İşte o an biliyorum ki, roller değişmiş ve şimdi yıldızlar beni izlemeye başlamıştır. Gidip yatağıma giriyor, başucumda duran Küçük Prens biblosuna bakıyorum.
Senden bana kalan her şey gibi kırık, ama asla atamayacağımı biliyorum.
belki ben masalların, mutlu sonların etkisindeyim hâlâ..
" Gerçek acı sessizdir, " dedim. " Bir huzurevi gibi."
Sayfa 93Kitabı okudu
Ve bence hepimizin tek derdi bu Profesör, bu dünyada yalnızız; çok yalnızız.
Ben devrik cümle bile kuramazdım. Kuramazdım, çünkü korkardım. Sorumluluklarım vardı.