– Nina, geceleri neden uyumuyorsun?
– Öyle işte. Uyuyamıyorum, hepsi bu. Uzanıp düşüncelere dalıyorum.
– Ne düşünüyorsun peki, canım benim?
– Yaşadığım şu hayatı düşünüyorum. Biliyorsun Alyoşa, çok şeyler yaşadım ben...
...öte yandan ben Alyoşa'da herkesten daha gerçekçi bir yaradılış görüyordum. Kuşkusuz manastırdayken mucizelere tümüyle inanıyordu ama, bence, mucize gerçekçide hiçbir kaygı uyandırmaz. Gerçekçide iman uyandıran mucize değildir. Gerçekçi, zındıklık yolunu tutmuşsa bir mucize görse bile kendinde buna inanmamasını sağlayacak güç ve yeteneği bulur. Mucize yadsınamaz durumda bile olsa boyun eğmez; duygularına sırt çevirir. Kabule yanaştığında ise bunu mucize saymaz, şimdiye kadar bilmediği bir olay olarak görür. Gerçekçinin imanı mucizeden doğmaz; iman, mucizeleri doğurur. Böyle bir kimse bir kere iman edince artık kendi gerçekçiliğinin zorunluluğu olarak mucize olanağını da kabul etmek zorundadır.
Alyoşa
İçindeki derin acı doğabilecek bütün duygularını sömürmüştü, o anda ruhunu tam olarak inceleyebilse, bulunduğu durumun onu her iğfale karşı en kalın bir zırhla koruduğunu anlardı.