Day 4
Yatağımla birleşmiş adeta benim uzantım haline gelmiş, saat 12 ben hala kalkamıyorum. Kalkmak için bir nedenim yok, güneşi de özlemedim değil ama yine de vücudum bana eşlik etmiyor, açıyorum şarkı ve “we are all gonna die”…Neye doğru gidiyoruz bilmiyorum ama karanlıktan da başka bir şey göremiyorum
Bükre Kanatsız Ejderha
"Zamanında sevildiğimi düşünüyordum. Sonra kimsenin beni gerçekten sevmediğini fark ettim. Arkadaşlarımı zor seçerdim. Samimiyetlerine göre onlarla dost olurdum, benimle aynı fikirde olmamaları o zamanlar benim için zenginlikti. Eskiden zor seçerdim ama artık hiç seçmiyorum. Çünkü samimiyet dışında, değer görülmeye de önem veriyorum artık. Samimi bulmayınca kayboluyorum ve inan arkadaşlarım için sadece ben varmışım, onları hayatımdan çıkardıktan sonra neredeyse bir gün bile özlemedim, eksikliklerini hiç hissetmedim. Hep ben onlara değer veriyormuşum. Benim arkadaşa ihtiyacım olduğunda umursanmadım. Her zaman ben onlara destek olmuşum, onlar bana destek olmamış. Ben onların sorunlarını dinlerken yargılamadım, onlar yadırgadılar. Arkadaşlarım gerçekten samimi değilmiş, bunu fark ettim. Sonra her şey birden alt üst oldu. Arkadaşlarım samimiyetsizleşti, kabalaştı ve kötüleşti. Üstelik bana değer vermediklerini gözüme gözüme soktular. Benim mutsuz olduğum gün, aynı konu hakkında nispet yapan arkadaşım vardı mesela ya da ben bir şeyi dert ettiğimde bunu önemsemeyen; bana yapılan kötülüğe tepki vermeyen. Hatta her şeyde beni suçlayan. Dinlemeyen, yargılayan,üstelik inanmayan! Arkadaşlık böyle bir şey değil ki. Bana güvenmeyen insanla nasıl arkadaşlık kurayım? Neden öyle oldu anlamadım. Hayatımdan çıkmak istediler ben de izin verdim. Kimseyi durdurmadım ve tutmadım."
Hayaller ,
Veda mı oluyordu?
Olur muydu başka kavgalar,
Yapar mıydık?
Yapabilir miydik?
Kor ateş düşürecekti bize , biz eyvallah diyemezdik.
Korkarsın sen korkardın .
