Bir kuşağı, zindanlarda çürüttüler...
İşkencelerde sakat bıraktılar, öldürdüler...
Ama yok edemediler o ruhu...
Sayfa 59 - SERÜVEN KİTAP - Ekim 2010Kitabı okudu
Bir insan, can veren bir hayvana rastlayınca benliğini korku kaplar. Kendisi,varlığı, gözlerinin önünde yok olmakta, ortadan kalkmaktadır. Ama can çekişen yaratık, bir insan, hem de çok sevilen bir insansa, o zaman hayatın sona ermesinin yarattığı korkunun yanı sıra, bu olaya seyirci olan kimsenin ruhu sarsılır, tıpkı bedeni yaraya benzeyen bir yara alır.Bu yara, bazen ölümcüldür. Kimi zaman da tedavi olur ve zamanla iyileşmeye yüz tutar. Ama, sürekli sızlar ve ızdırabını çoğaltan dış dünya ile temastan kaçınır.
“ İnsan, bir hayvanın can çekiştiğini görünce, ürperti duyar, kendisi kendi öz varlığı gözlerinin önünde yok oluyormuş, var olmaktan çıkıyormuş gibi gelir. Ya bu can çekişen, hayvan değil de insansa! Hem de sevdiği üzerine titrediği biriyse, o zaman yaşamanın sona ermesinden dolayı duyulan ürpertiye üstelik, onun üstünde ruhu yaralanır, parçalanır. Bu yara, vücuttaki bir yara gibi kimi zaman öldürür, kimi zaman iyi olur; ama yine de acır, dokununca acıtacak şeylerden kaçınır.”
"Sen kötülüğü yok etmek istiyorsun, ama o senin içinde büyüyor. İnsan öldürmek kolay ama, kan ruhuna da sıçrar. İnsan öldürenin ruhu kanar. Kötü bir insanı öldürünce, kötülüğü de yok ettiğini sanırsın, sonra bir bakarsın ki yok ettiğini sandığından kötülükten daha beteri senin içinde büyüyor. Musibete boyun eğersen, gün gelir musibet de sana boyun eğer."
Sayfa 57
Kendi var ama ruhu yok sanki. Ruh yerine kitaplardan öğrenilen birtakım bilgiler var sadece...
Sayfa 123
O şehvet denilen şey yok mu? Pek murdardır. Ama gerçekten murdardır. Aşk ruhu denilen hayali varlığın temiz eteği, murdar şehvetle kirlenince zevki kaçar. Lakin o zaman hırs ve kibir insanın gözlerine perde çektiğinden insan o lekeyi göremez.
