Aslında, öldükten sonra bile mutluluk komedisini sürdürebilirdi insan, bunu daha önce bilmiyordu.
Her şeyi, insanları, dünyayı, ölümü ve yaşamı bir anda müthiş eğlenceli bulmaya başlamıştı, öyle ki hoppa dudaklarındaki düzmece gülümseme farkında olmadan gerçek oluverdi.
Karşısında bir ayna varmışcasına yerinde doğruldu, ölümü bekledi ve gülümsedi, gülümsedi, gülümsedi.