Bir Çöküşün Öyküsü
Normandiya yolculuğu insanı bıktıracak kadar uzamıştı,
ancak daha Courbépine’deki ilk gününde eski neşesine kavuştu.
Yerinde duramayan, kıpır kıpır, sürekli yeni şeyler peşinde
koşan ruhu, kırlarda yaşanan o pırıl pırıl yaz günlerinin
kucağına kendini atıverdi. Deli dolu şeyler yaptı, saçlarına
açık renkli kurdeleler taktı, bembeyaz giysisiyle,
içinde çoktan ölmüş olduğunu sandığı o küçük kız çocuğuna
uyup ağaçlıklı yollarda koşarak, çitlerin üzerinden atlayarak,
vızıldayan kelebeklerin peşinden koşarak eğlendi.
Koştu da koştu ve yıllardır ilk kez yürürken bütün uzuvlarını ritmik
bir biçimde gevşetmenin nasıl da büyük bir keyif verdiğini hissetti,
sarayda geçirdiği günlerde unutmuş olduğu yalın yaşamın
her yönünü büyük bir zevkle yeniden keşfetti.
Zümrüt yeşili otların arasında yatıp gökyüzünü seyretti.
Ne tuhaf, yıllardır bir bulutu seyrettiği olmamıştı;
Paris’in evlerinin üstündeki bulutların da böyle güzel kenarlı,
böyle puf puf beyaz, böyle tertemiz ve kaygan olup olmadığını
merak etti. İlk kez gökyüzünü gerçek bir şey olarak algılıyordu.
Sayfa 11 - Can YayınlarıKitabı okudu
Bir Çöküşün Öyküsü
Tarihin akışı, zorlanmaktan hoşlanmaz, kahramanlarını kendisi seçer, ne kadar zorlasalar da davetsiz gelenleri hiç acımadan geri çevirir; kaderin arabasından düşen olursa onu artık yukarıya çekmemek gerekir.
Sayfa 52Kitabı okudu