"İnsan Kısadır" şiirine dair inceleme-Adem Öner
Çocukluğun harmanında: “Babaannem derdi ki”
Çocukluğun harmanında, geçmiş günlerin anılarda gözler önüne serildiği bu şiirde, “İnsan kısadır” ifadesiyle şiirin önsözü başlar. Hayatın en derin tecrübelerinden: “babaanne”den eser, rüzgâr: Yer yer liriktir.
Didaktik bir söylemi babaanne ağzından dinleyen şair, yüreğinin duyarlılık
Hayvanları üzmek ve öldürmek, insanlık şeref ve makamına edilmiş küfürdür. Hayvanların varoluşları, dünyaya gelişleri, oyun ve sevinçleri, acı çekmeleri, ana şefkatleri, ölüm korkulan, vücutlarında uyanan istekler, ölüm ve yazgıları, tümü insanınkine benzer. Onların ruhlarının daha aşağıda olduğu söylenir. Olsun; ama yine bizim gibi acıyı ve mutluluğu hissederler. Onların aşağıda olması bize ağabey sorumluluğunu getirir; onlara zulüm ve gardiyanlık etme hakkını vermez. İnsanların yediği et, kendilerini savunamayan günahsız ve zararsız varlıkların çektiği acı ve işkencedir. Dökülmüş kanları intikam çığlığı atar; insana ve üstünde yaşadığımız gezegene lanet okur.
Sayfa 17 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Stendhal Syndrome olanlar şöyle bir toplanalım.
Düşünde eski Pompei’deydi. Vezüv’ün patladığı 79 yılının yirmi dört Ağustosuydu. Gökler yok olmaya mahkum kenti kara bir duman mantosuyla örtmüştü;
(…)
Forum’un kıyısında Jüpiter tapınağının yanında öylece dururken ansızın biraz ileride Gradiva’yı gördü. O ana dek kızın orada olduğuna ilişkin hiçbir düşünce onu harekete geçirmemişti ama ansızın
