“Anacık Sultan başını kaldırdı gözlerini, küçümseyerek, gülümseyerek onun yüzüne dikti, bir bokböceğine, solucana bakar gibi baktı. Öyle bir tavır takındı ki, senin gibisilerin yüzüne böylesine bakmak bile insanı küçültmeye yeter, der gibi.”
Sayfa 515Kitabı okudu
"Hürü Hatun, Hürü Hatun, diye Anacık Sultan elini onun omzuna koydu, benim de Bu ocağın da hiçbir kerameti yok, keramet toprakta, ağaçta, suda, insanlarda, böceklerde, kuşlarda...
"Hürü Hatun, Hürü Hatun," diye Anacık Sultan elini onun omuzuna koydu, "benim de, bu ocağın da hiçbir kerameti yok, keramet toprakta, ağaçta, suda, insanlarda, böceklerde, kuşlarda... İyi bak şunlara..." Önündeki raftan koyu kırmızı bir şişe aldı, kapağını açtı, kokladı. Ortalığa Hürü Ananın hiçbir zaman duymadığı, insanın içini okşayan incecik bir koku yayıldı." İşte bütün keramet bunda. Kırk yıldır ben bu işi iyi anladım. Keramet sende bende değil, keramet toprakta, insanlıkta."
Kurşunlardan gitmek senin yazgın. O parmağındaki yüzüğü sana niçin verdi Anacık Sultan, biliyor musun?..
"Kendi kendini yenemeyeceğini bildiğin için."
"Yazık olacak sana Memed. Sen soluk aldıkça fakir fıkaranın umudusun, istersen hiçbir şey yapma. Sen eşkıyalığı bırakacak cinsten bir insan değilsin, buna hiç umutlanma. Sen içinde başkaldırma kurduyla doğmuşsun, başka türlü yapamazsın."
"Ölmek istemiyorum," dedi Memed, "kurşunlardan gitmek istemiyorum."
"Kurşunlardan gitmek senin yazgın. O parmağındaki yüzüğü sana niçin verdi Anacık Sultan, biliyor musun?"
(…)
"Kendi kendini yenemeyeceğini bildiğin için."
Sayfa 487 - Sarı Ümmet ile İnce MemedKitabı okudu