Anacık Sultan:
"...Keramet sende bende değil, keramet toprakta, insanlıkta."
Sayfa 294 - YKY - 15.BaskıKitabı okudu
Yüzbaşı, Türkiye Cumhuriyeti o alçakların tepelerine balyoz gibi inecektir. O yılanı, Anacık Sultan denilen o zilliyi, o çıngıraklı yılanı hemen istiyorum. O, aşıkları da... Tanrım o Kıvrak Ali'yi, biz İstiklal Harbinde çarpışırken, o da bir elinde silah, bir elinde saz bizimle birlikte düşmana karşı çarpışıyordu. Şimdi eşkıyalar birlik olmuş öyle mi? Öyle dedi Zülfü. Bunların hepsini Anacık Sultan idare ediyor. O da dışardan emir alıyor. İrticanın başı ezilmedi daha. Eşkıyası, aşağı, hocası, hacısıyla genç, çiçeği burnundaki Cumhuriyetimize saldırıyorlar. Kökü binlerce yıllık yıkıcı propagandalarıyla altımızı oyuyorlar. Karşımızda İnce Memed yok, irtica var.
Kendi kanıma kendi elimle ekmek doğrayamam. Senin derini yüzerim Anacık Sultan, senin gözlerini oyarım. Şimdiye kadar benim elimde can verenin, sakat, kötürüm kalanın haddi hesabı yok. Bak, Anacık Sultan, ben şu Anadolunda, şu ovada, şu dağlarda kara bir boran gibi estim. Köyler yaktım, ocaklar söndürdüm. Bu uzatmalı Ali Onbaşılığı boşa vermediler. Şimdi benim itibarım İsmet Paşanın, Fevzi Paşanın yanında Adana Valisinden de, ordu paşasından da daha büyüktür, neden ki dersen, benim gibi dayakçı, benim gibi koca bir ülkenin bu alçak köylüsünün kemiklerini söken bir kişi bu dünyaya bir tane daha gelmemiştir.
Kaldırın şunu ve ayağa dikin ve de koluna girin. Ali Onbaşı, sen!
Kapının ağzında duran Ali Onbaşı koştu, Anacık Sultanı okşar gibi, incitmeden yerden aldı, candarmanın da yardımıyla ayağa dikti.
Söyle bakalım kadın, sen büyü yapıyor, halkı aldatıyormuşsun?
Ben büyü yapmam. Bunu sana kim söylediyse yalan söylemiş. Bizim Ocağımızdan hiçbir zaman bir büyü, sihir sadır olmamıştır.
Sen keramet gösteriyormuşsun, sizin ocak keramet ocağıymış. Sen halka yayıyormuşsun ki, İstiklal Harbini, Yunan savaşında sizin ocaktan gönüllü giden on altı kişi kazanmış. Bize esir düşen Yunan askerleri diyesilermiş ki, biz hiç Türk askeri görmedik, bizimle dövüşenler, bizi yenenler o on altı yeşil donlu kişiydi. Doğru mu bütün bunlar?
Kaşlarını çatarak, kendisine büyük güvenle:
"Doğru," dedi Anacık Sultan.
İrtica var, dedi Muallim Rüstem.
Yoksa bir İnce Memed, bir eşkıya, tek başına ne yapabilirdi ki? diye söze karıştı Murtaza Ağa. “İrticanın başı ezilmeden bu vatan kurtulamaz..."
Bu irticadan kurtuluncaya kadar, daha çok çekeceğimiz var, diye başını salladı Taşkın Bey.
İrtica büyük kuvvettir ama, dize gelecektir. Çökmüş bir müesseseyi değil Anacık Sultan, hiç kimse, bin tane İnce Memed de olsa ayakta tutamaz, diye sakalını sıvazladı Molla Duran.
Taşkın Halil Bey, onları dinliyor, kısılmış tilki gözleri, tam sırası geldi, diye parlıyordu. Söze ölçülü, soğukkanlı girdi:
"Mustafa Kemal Paşa inşallah bu vakanın irticadan kaynaklandığını duymaz. Malumunuzdur ki Paşa Hazretleri denize döktüğü düşmandan çok, başını ezdiği irticaya ehemmiyet verir. Başını ezdiği irticanın eşkıyalık kisvesi altında..." dedi, sustu.
“Anacık Sultan başını kaldırdı gözlerini, küçümseyerek, gülümseyerek onun yüzüne dikti, bir bokböceğine, solucana bakar gibi baktı. Öyle bir tavır takındı ki, senin gibisilerin yüzüne böylesine bakmak bile insanı küçültmeye yeter, der gibi.”
Sayfa 515Kitabı okudu
"Hürü Hatun, Hürü Hatun," diye Anacık Sultan elini onun omuzuna koydu, "benim de, bu ocağın da hiçbir kerameti yok, keramet toprakta, ağaçta, suda, insanlarda, böceklerde, kuşlarda..."
Sayfa 1173 - 3. KitapKitabı okudu
Anacık Sultan başını kaldırdı gözlerini, küçümseyerek, gülümseyerek onun yüzüne dikti, bir bokböceğine, solucana bakar gibi baktı. Öyle bir tavır takındı ki, senin gibisilerin yüzüne
böylesine bakmak bile insanı küçültmeye yeter, der gibi.
Sayfa 515Kitabı okudu