Ağıtlar da böyledir. Anaların, sevgililerin yaktığı ağıtlarda, yanan bir yürekten fışkıran lavları hisseder, iliklerinize kadar ürperirsiniz. Hiçbir şair bu samimiyete ulaşamaz, çünkü bir yürek o derece yanmadan, tutuşmadan, kahrolmadan o ağıtı yakmak mümkün değildir.
Ağıtlar içinde “asker ağıtları” çok önemli bir yer tutar. Çünkü Anadolu her dönemde evlatlarını kurban vermiştir.
Ağıtçı, yaslı ailenin bir yakını olabilir: Ölünün kız kardeşi, ya da anası, kızı, amca kızı vb. Ama bir yabancı da olabilir; hattâ ağıtçılığı iş edinmiş, emeklerini para ya da başkaca hediyelerle ödeten kadınlar da vardır.
Sayfa 17 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
Ana başta tac imiş
Her derde ilaç imiş
Bir evlâd pir olsa da
Anaya muhtâç imiş.
Sayfa 199 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
Oğul;
“İnsanlar vardır, şafak vaktinde doğar, gün batarken ölürler. Unutma ki dünya sandığın kadar büyük değildir. Dünyayı bize büyük gösteren bizim küçüklüğümüzdür. Hırsımız, bencilliğimiz…”
Dünya bir garip han, bir hoyrat mekan,
İnsan bir garip varlık kabına sığmayan…
Hayat bir yudum su, bir anlık rüya…
Ömür bir kısa yol tekrarı olmayan…
Bu yolda
