İlerdeki yoldan bir iki kağnı uzun gıcırtılarla köye doğru geliyorlar. Acele etmeden, ağır ağır geliyorlar. Nefesimi kesiyorum, bu sesleri iyice dinliyorum. Ta içime sindirmek istiyorum. İşte Anadolunun yüzyıllar boyunca dinlediği, ruhunu şekillendirdiği, yoksulluğuna, çaresizliğine dinleye dinleye alıştığı sesler... Bu sesi iyi dinleyin; memleketi anlarsınız.
Sayfa 72
·
Not rated
Merhabalarrr Sivas'tan hepinize kucak dolusu sevgilerrr Bugün sizlere moderatörlüğünü @kitapkokusu_ve_ben arkadaşımın üstlendiği 
Yayınevi dan çıkan ve Sahide koseoglu yazarın kaleminden #yaylaçiçeği çocuk kitabını #zeynepleokuyorum diyerek okudum ...
.
.Soğuk ve uzun kış günü akşamlarında sobanın ateşinin gürül gürül sesi eşliğinde büyüklerimizin köy anılarını, yaşantıları anlattığı sohbetlerde büyüyen çocuklardanım bende... Bizler cok güzel çocukluk yaşadık... Keşke benim de yaz tatilleri haricinde çocuklarıma anlatacağım köy anılarım , yaşantılarım çok çok olsaydı, yaz gelse de bir an önce köye gitsek diye beklerdik ,tabi zamanla yaz tatilleri de köye gitmeden geçer oldu, malum yaşam şartları ve hayat mücadelesi ... Her ne kadar şehirli olmuş olsakta içimizde hep bir köylü var ve ben çok seviyorum... Ondandır ki her yaz çocuklarımızı alır mutlaka köye kaçarız, çocuklar doyasıya eğlenir, doğayı ve hayvanları yakından yanıma fırsatı bulur... Neyse sohbeti kısa tutalım kitabımıza geçelim artık Köy hayatından bahsetmişken bu güzel kitabımızda buram buram Anadolunun içinden... Öyleki Güney efendi küçük olduğu için yaylaya hiç çıkmamıştı ama bu sefer kendisi büyüdüğünü herkese kanitlamak için yaylaya çıkacak, yayla yolunda ve yaylada yaşadığı maceraları öyle güzel anlatıyor ki ; okuyucu kendinden bir parça buluyor ve büyüsüne kapılıyor... Çocuklarıma anlatacak çok fazla benim anım yok ama Güney'in var ...Sizler de çocuklarınıza gönül rahatlığı ile okuyabilir ve okutabilirsiniz...Kitapla ve Sevgiyle Kalın
Su başında, sulaklarda
Türkün sesi kulaklarda
Beşiklerde beleklerde
Türküz türkü çağırırız.
Sayfa 84Kitabı okudu
Oldum olası pürüzsüz, karşıdan baktığınızda bir porselen soğukluğu hissettiren mekânlardan, insanlardan uzak durmuşumdur. Onlara baktığımda içimde bir hikayesizliğin verdiği soğukluk, yaşamın insan yüzünde bıraktığı çiziklerden yoksunluk ve yapay bir ışığın verdiği yavanlık hissi uyanır içimde. O yüzden şehrin yaşama tutunamamış, duvarlarında umut
