Nıetzscheyen fİlmler
i. Yurttaş Kane (Citizen Kane): “Güç İstenci”
ii. Bugün Aslında Dündü (Groundhog Day): Sonsuz yineleniş düşüncesi
iii. Nietzsche Ağladığında (When Nietzsche
Wept): Nietzsche’nin yaşamına ve felsefesi
iv. Dövüş Kulübü (Fight Club): Ahlâkın sorunsallaştırılması, kişinin kendi etik yargılarını oluşturarak üstinsana ulaşması, güce yapılan vurgu ve güç istencinin yüceltilmesi...
v. Torino Atı (A Torinói Ló / The Turin Horse): Nietzsche’nin yaşamöyküsündeki son büyük kırılma
Görüldüğü gibi, Friedrich Nietzsche, yalnızca felsefî alanda değil, sinema alanında da yirminci yüzyıla ve günümüze büyük tesirde bulunmuştur. Nietzsche’nin kendi çağını aşan fikirleri, Orson Welles, David Fincher, Charlie Chaplin, Andrei Tarkovsky ya da Béla Tarr gibi sinema dehâlarına esin olmuş gibidir. Neredeyse yüz yıllık sinema tarihinde, Nietzsche’nin fikirleri ile örülmüş ya da onun yaşamını konu edinen onlarca film vardır. Ve bu filmlerin birçoğu kült olmuşsa eğer, burada yönetmenlerin ustalığı kadar, Nietzscheyen fikirlerin çekiciliğinin de rolü bulunmaktadır. Görünen o ki, Nietzsche ve Nietzsche’nin düşünceleri, sinemanın ilgisini cezbetmeye devam edecek...
Sen bana tüm bilimsel kanıtlardan daha çok şey ifade ediyorsun.
Andrei Tarkovsky filmi Solaris'ten bir söz (1972)
Sayfa 211 - Aşk üzerineKitabı okudu
"Bin farklı kişi tarafından okunmuş olan bir kitap," der Andrei Tarkovsky, "bin farklı kitaptır." Sanatın gücü, farklı insanlarda yarattığı farklı tepkilerle ilgilidir.
Sayfa 34 - Redingot Kitap, çev. Pelin ArdaKitabı okudu
Fotoğraf çekerken kullanılan flaşın çakması nasıl bir anlığına her şeyi durduruyormuş izlenimi veriyorsa, Film içinde kullanılan bir Fotoğraf da Film içinde çakılan flaş gibidir. Bir süreliğine her şeyi askıya alır ve “geçmişin gerçekliğini” şimdiye giydirir.
Andrei Tarkovsky'nin son filmi Kurban'da, Fotoğraflar gösterilmese de, “ölmüş insanların Fotoğraflarını çeken bir adamın” hikâyesini anlatır postacı. Fotoğraf burada da Barthes'in dediği gibi, kendi “özüne” yani ölüme dair bir düşünme arası verir... Filmin akan zamanına fotoğrafın “durduran anı” karşılık verir. Küçük de olsa, psikolojik ya da manevi de olsa bir “duraklama, geciktirme” anıdır bu.
