#001
Yeni bir sefere giderken çok sevdiği şehre şöyle dönüp bir baktı. Kim bilir bir daha ne zaman dönecekti. İlk defa uzak kalmayacaktı belki ama hiç bu kadar da ağır gelmemişti ayrılık. Korkuyor muydu yoksa artık? Son yolculuğunda yaşadıkları onun için fazla mıydı? Ama o vazgeçen bir yapıya sahip değildi. Uzun bir süre ayrı kalacak olmasına rağmen bu yolculuğa çıkması gerekiyordu. Çünkü hayalini kurduğu büyük imparatorluğu ancak böyle yolculuklar sonunda kurabilirdi. İdealist bir yapıya sahipti ve idealleri uğruna gecesini gündüzüne katarak çalışıyor durmadan kendini eğitiyordu. Acı çekiyordu, yoruluyordu belki ama asla yıkılmıyordu. Her doğan güneşle birlikte kendine verdiği sözleri yineliyor hedefine ulaşmadan yılmayacağına dair andını içiyordu. Çok güçlü değildi belki ama savaşlarda daima ön sıralarda yer alıyordu. Komutasındaki askerlerle birlikte omuz omuza çarpışıyor, mücadeleden mücadeleye koşuyordu. Asla kendini askerlerinin efendisi olarak tanıtmıyor; onları kendi kardeşi gibi görüyor ve öyle hissettiriyordu. Zaferleriyle onurlandırıyor ve ganimetlerden eşit olarak yararlanmalarını sağlıyordu. Böylece askerlerin sevgi, saygı ve sadakatlerini kazanmış olarak babasının kurduğu ülkenin sınırlarını giderek genişletiyordu...