Artık kimseyle konuşucak bir şey de bulamıyorum, yaa ben artık hiçbir şey hissetmiyorum; ne bir heyecan var, bir korku, ne bir endişe, ne bir mutluluk.. hiçbir şey, gerçekten.O kadar dinginim ki, sadece kendim için yaşıyorum.Mesela eskiden, kapının kulpunu bile kırsam ona çözüm üretmek yerine kapının kulpunu kırdığını bilmesini istediğim insanlar vardı, ne kadar tuhaf değil mi? Aslında çok saçma bir şey, ama ben bunun karşıdakilerin bende bıraktığı etkilerden bahsediyorum, eskiden insanları seviyordum onu diyorum artık hiçbir insan denen yaratığın yüzünü görmek istemiyorum, hepsi bir şekilde canımı sıkıcak şeyler buluyor..