Benim en büyük mutluluğum herşeyden kaçmak. Herşeyden. Tüm çocuklardan. Tüm acılardan. Tüm sevgilerden. Tüm orgazmlardan.Tüm gecelerden. Tüm günlerden. Her hilal aydan, her ülkeden. Her sınırdan. her dünyadan, her öteki dünyadan, her yaşamdan. Ben her gece ölüyorum. Her sabah yeniden canlanıyorum. Her yirmidört saatlik zaman dilimi hem ölüm hem yaşam aynı zamanda. En sonunda benim Ben'im ve benim Ben'im "Ben" olacaklar.
Hiç kimseyle birlikte yaşlanmak istemiyorum. Kendimle bile.
Gözlerindeki bakış canlı mı, ya da yaklaştığı ölümün izlerini mi taşıyor?
Reader Follow Recommendations
Yaşamımız geçen yıllarının
anıları olmadı. Her yıl, her gün, her an yeni bir yaşam oldu. Yalnız benim yıllarından değil, varoluşun getirdiklerinden kaynaklanan bir yaşam birikimi ya da birikintisi oldu. Yalnız benim bırakacağım
yaşantılarla bitmeyecek, tüm duygu, ilişkiler, sıcaklıklar, acılar ve dış dünyanın olaylarıyla kaynaşıp sürecek, akacak bir olay. Zaman
zaman kendimi bağdaştırdığım dış dünya ile giderek zayıflıyor bağlantılarım
Bıraktım. Bıraktım. Hepsini, kendi ve benim dünyamı anlamaları için biraktım. Ama hiçbiri kendi dünyalarını anlayamadı. Ve bana ölümsüzlüklerin sonsuz acıları kaldı. Ya da sonsuz bağımsızlıkları Bu kadar duyguyu nasil taşiyacaktım? Bunca yıl taşımiş, bunca büyük kentin onca büyük alanlarında bu yalnızlığıma bir destek aramıştım. Beni yaşamcıl kılmakla en büyük ölümlerin en derin acılarinı bana vermemiş mi bu insan olma çabası? Ben, insan olma çabasının sürekli üstüne giden ben? Artık beni benden alsınlar. Atsinlar bir alanın sabah süpürülen, sabah boş şişeleri taşınan bir büyük çöp tenekesine. Ben de biraz onlardan olmak istiyoruim. Duyguları ölçüleyen, sevgilerini sevmeyen, acılarını acımayan, yollarını yürümeyen, uykularını uyuyan, iştahlarını yiyen, sevişme isteklerini boşaltanlardan olmak istiyorum. sevişme isteğinin sonunda tüm aşkları üstleyecek yorulmazlığı değil, yorgunluğu istiyorum
bir insanın yürek atışlarında. Ama sessiz gecelerin sonu var mı saniyorsun? Hayır? Hayır mı? O zaman bir Anadolu bozkırında özlediğin o adsız ve sıfatsız (Zarif? Snob? Dalgacı?) beni, nasıl oluyorda bir Orta-Avrupa kentinin bu kalabalık, trafiği yoğun caddesinin orta yerindeki, bu kahverengi halı doşeli odasında buluyorsun?
çunkü, herkesi, her yerde bulmak mümkün.