mübeccel
@anlatmubeccel
bırak duyulsun sessizliğim.
8 Haziran
43 okur puanı
Ocak 2020 tarihinde katıldı
Garip değil mi: şimdi, yaşamım boyu isteyip de elde edemediğim bir şeye, şimdi, öldükten yıllar sonra, kavuşmak...
Ama beni tanımalarını en çok istediğim kişiler, beni en çok yanlış anlayan kişiler oldular.
Ama düşün: Nedir ki ‘başarı’ — ne olabilirdi ki benim başanm, ben o koşullara boyuneğip, toplum içinde bana gösterilen yeri alsaydım? Bir ikiyüzlülük, bir sahtelik, bir aldatmaca olurdu bu ‘başarı’ — ‘ben’im, ben olmadan, hatta benliğimi bir kenara atarak, kişiliğimi çiğneyerek elde ettiğim bir şey. Karşılığında kim olduğumu verdiğim bir ‘kimlik’...
Okur Takip Önerileri
ama neydi bu ‘sevgi’ — onun yalnızca daha önceden edinmiş olduğu bakış bi çimlerine verdiği addı. Beni, hep, ya yanlış anladı, ya da hiç anlamadı. Beni hiçbir zaman sahiden ben olarak göremedi ki — o zaman kimdi Annen’in ‘sevdiği’?... Bende ben olmayan birini —hatta bir şeyleri— ‘sevdi’; sonra, bekledikleri ni bulamadıkça, duygulan —o sevgi’si— nefrete dönüşmeğe başladığı zaman da, ne yazık ki, gene, ben değildim nefret ettiği kişi... Beni tanıyarak, bilerek, görerek; sahiden ben olan benden nefret etseydi, inan, sevinirdim buna.
Öyle olmadı.
olduğumdan farklı bir kişi olmak istemezdim — bütün yoksunluklarımla, kusurlarımla, bozukluklarımla, ben benim... Yaşamım da böyle olacaktı; zaten de, öyle oldu...