Annelerimizle babalarımızın söylediklerini pek umursamıyoruz. Zaten kesinkes bir şey söylemiyorlar. Kendilerinin de bir zamanlar genç olduğunu unuttular mı nedir? Galiba öyle, ben de anlayamıyorum, şaka yapsak ciddiye alıyorlar, bir şeyi
ciddiye aldık mı da alaya alıyorlar.
"Dünyanın bir yerinde insanlar açlıktan ölürken başka bir tarafında dağlar kadar çok besin israf ediliyor? Niçin insanlar bu kadar çılgın?
Savaşlardan sorumlu olan sadece hükümetler ya da hükümetlerin başındaki birkaç kişi değil. Onlara bu yetkileri biz vermiyor muyuz? İnsanların içinde onları
vahşete ve cinayete iten bir taraf var. İnsanoğlu tamamen değişmedikçe savaşlar olmaya devam edecek..."
“Gökyüzü ve güneş varken kendimi nasıl kötü hissedebilirim?” dedim kendi kendime. “Tanrı bizim mutlu olmamızı, bu dünyanın güzelliklerini görmemizi istiyor. O bize tüm zorlukların üstesinden gelmemiz için yardım ediyor.”
Böyle gelmiş böyle gidiyor, hiçbir şey değişmiyor.
Nedense hiçkimse kendi eksiklerini görmüyor.
Önemli olan hep başkalarının hataları,
İnsan isteyince , hata bulmak en kolayı.
Ik geloof dat ik het voorjaar in me voel , ik voel het lente-ontwaken, ik voel het in m’n lichaam en in m’n ziel. Ik moet me in bedwang houden om gewoon te doen, ik ben totaal in de war, weet niet wat te lezen, wat te schrijven, wat te doen, weet alleen, dat ik verlang…
Sanırım, içimde bahar tomurcuklanıyor, bütün gövdemde adeta baharın kımıldandığını duyuyorum. Kendimi güç tutuyorum. Darmadağınım, ne okuyacağımı, ne yazacağımı, ne yapacağımı bilmiyorum. Ben de bilmiyorum neyi özlediğimi.
De zon schijnt, de hemel is diepblauw, er waait een heerlijke wind en ik verlang zo - verlang- naar alles... Naar praten, naar vrijheid, naar vrienden, naar alleen zijn. Ik verlang zo... naar huilen! Ik heb een gevoel in me of ik spring en ik weet dat het met huilen beter zou worden; ik kan het niet. Ik ben onrustig, loop van de ene naar de andere kamer, adem door de kier van een dicht raam, voel m'n hart kloppen alsof het zegt: 'Voldoe toch eindelijk aan m'n verlangen.'
Güneş parlıyor, gökyüzü masmavi, harika bir rüzgar esiyor ve her şeyi özlüyorum - özlüyorum... Konuşmayı, özgürlüğü, dostları, yalnız kalmayı. Ben... ağlamak istiyorum! Patlayıvereceğim gibi hissediyorum ve ağlamanın durumu iyileştireceğini biliyorum; Yapamıyorum. Huzursuzum, bir odadan diğerine yürüyorum, kapalı bir pencerenin aralığından nefes alıyorum, kalbimin sanki 'özlemlerimi ne zaman dindireceksin' diyormuş gibi attığını hissediyorum.