Ait olduğu yerde atar insanin yüreği,
Kimi zaman anne sicagidir evi,
Kimi zaman yar göğsü.
Bir gün bir sey olur, kovulursun kalbinin atığı yerden,
Huznun baş kalesidir artik, evim dedigin yer,
Kovulmuşsundur en sevdiginin yüreğinden.
Kanatlari gövdesine yapışık bir kuş misali,
Ağacın en yüksek dalında unutulmuşsun gibi,
Bir rüzgar eser, her şey geçer.
Alıştır kendini!
İlk defa eğreti hissetmemişti kendini Elvan. Yeni taşındığı ev Altan Bey'in ölen annesi Adile Hanım'ın eviydi. Senelerdir yurtdışında yaşamış olması onu kibirli biri yapmıştı. Babası ve annesiyle olan ilişkisinde de zaten sıcak değillerdi.
Taşındığı evin bir odasını kullanmamak üzere anlaşmışlardı Altan Bey'le. Kilitli kapının ardında merak
🇹🇷
Bugün okuyacağınız yazının benim için çok ayrı bir önemi var. İnanın neredeyse tüm kelimelerini gözyaşı dökerek yazdım. Her şehit haberi, onların hayat hikayeleri, şehit ailelerinin konuşmaları beni çok derinden etkiler. Bütün şehitlerin gözündeki cesaret, iman; ailelerinin yarım kalan gülüşleri, hayallerde kalan yaşamları insanın yüreğini