Anneannemin Son Ölümü
Anneannem bu hayatta fikirlerime gerçekten değer veren tek kişi. Seçimlerde bile danıştı. Oy pusulamızı alıp paravanın arkasına gitmiştik. ‘Evet’ mührünü aldım, “Kime oy vereceksin anneanne?” diye sordum.
“Bilmem, kime verelim?”
Düşündüm, sorumluluk altında hissettim kendimi, “Boş atalım istersen,” dedim.
“Buraya kadar boşuna mı yürüdük?”
Saadet Partisi’yle TKP arasında kararsızlık yaşıyordum. Genellikle muhafazakar bir insanımdır ama komünizm heyecanını da her zaman yaşamak istemişimdir.
“Anneanne sen solcu musun?” diye sordum.
Sonuçta oy onun, ben sadece yardımcı olmaya çalışıyordum.
“Bir şeyci değilim,” dedi.
“Her türlü manipülasyona açıksın yani.”
“Evet.”
“Bu yaştan sonra komünizm heyecanını yaşamak ister misin?”
“İsterim.”
“O zaman oyumuzu Türkiye Komünist Partisi’ne verelim mi? Onlar da seksen dört yaşındaymış, sen de seksen dört yaşındasın. Broşürlerinde okudum.”
“E iyidir o zaman, verelim.”
Sayfa 12Kitabı okuyor
Anneannemin Son Ölümü
Sonuçta sevilen her kadın güzel bir şarkıdır, bütün sözlerini hatırlayamazsın belki ama melodisi aklında kalır.
Sayfa 18 - İletişim Yayınları, 6. Baskı, 2011
Anneannemin Son Ölümü
"Beni boş ver. Konu ben değilim ki. Hiçbir zaman da olmadım. Asıl sen kimsin? Senin heyecanların neler, tutkuların neler, hayal kırıklıkların neler? Şu hayatta başın sıkıştığında ilk kimi ararsın? Seni karşılıksız seven insan kimdir, ne bok yersen ye seni bağrına basacak insan kimdir? Eğer böyle biri varsa bu akşam onu ara, halini hatırını sor bu vesileyle. Yoksa sen de bir gün benim gibi yapayalnız kaldığında, ufacık bir şeyi danışmak için bile arayacak kimseyi bulamazsın. Bu sözlerimi harcanmış yıllarımın manifestosu olarak kabul edebilirsin. Çünkü büyük bir tecrübeyle konuşuyorum, tecrübe istiraptır güzelim ve zannettiğinden çok daha fazla ıstırap çektim. İstersen sonra yine araşalım, daha 64 dakika bedava konuşma hakkım var çünkü."
Sayfa 17 - İletişim Yayınları, 6. Baskı, 2011
Anneannemin Son Ölümü
Bugün eli bıçaklı psikopat pazarcının yüzüne domates fırlatan insan, Roma devrinde yaşasa Spartaküs'ün ordusuna katılmaz mıydı?
Sayfa 13 - İletişim Yayınları, 6. Baskı,2011
Anneannemin Son Ölümü
Hemen Yasemin geldi aklıma. Yasemin'den niye vazgeçtim ki diye sorgulamaya başladım kendimi. Sonuçta biraz düşüneyim demişti ama net bir cevap vermemişti. Onun resmî cevabını öğrenmek için dâhiyane bir plan da yapmıştım vaktinde. Babasının tayininin çıktığı şehre gidecek, en işlek caddede oturacaktım. O şehirde yaşayan herkesin yolunun bir gün mutlaka düşeceği o caddede, gelip geçen bütün insanlara bakacaktım. Ve böylece, makul bir süre bekledikten sonra mutlaka onu da görecektim. Ve o zaman tesadüfen görmüş gibi yapacak, cevabını soracaktım. Ama yapamadım. Neden? Çünkü büyüdükçe arzularım küçüldü, şaşkınlıklarım küçüldü, beklentilerim küçüldü. Büyüdükçe öyle küçüldüm ki içimde taşacak bir şey kalmadı. Büyümenin bir bedeli varsa işte bu, yarım metre uzadım, yirmi kilo aldım ve dünyadan vazgeçtim. Burada şairin dünyası Yasemin oluyor.
Sayfa 12 - İletişim Yayınları, 6. Baskı, 2011
Anneannemin Son Ölümü
Ben hiçbir zaman merkezi partiye oy vermem, verdirmem, duygusal ve romantik bir insanım, beş yaşından beri şairim ve muhafazakar olduğum kadar da radikalim, her türlü ortamda kişiliğimi belli ederim yani.
Sayfa 10 - İletişim Yayınları, 6. Baskı,2011
Anneannemin Son Ölümü
Beni bu çıkmazdan Yasemin kurtarabilirdi, o da düşünmek için biraz süre istedi. Yedi sene önce. Bazen amma uzun düşündü diye düşünüyorum, daha çok günbatımlarında. Sadece gittikleri şehrin ismini biliyorum oysa. Dediğim gibi, kendini kandırmadan yaşamanın ne anlamı var. Çıplak gerçekler kimi tatmin edebilir ki? Bir derviş ya da manyakoğlumanyağın teki değilseniz olayları küçültmeden ya da büyütmeden, oldukları gibi kabul ederek yaşayamazsınız.
Sayfa 8 - İletişim Yayınları, 6. Baskı,2011
Hüdaverdi'nin saz arkadaşlarıydı mübarek :)
Savaş benim çocukluğumdan geçip gitmişti. Ama korunaklı bir evin içinde biraz ürpererek hissettiğiniz fırtına gibi... Babamın konuşmalarından, ışıkların kapanmasından başka pek birşey hatırlamıyordum.
Sonraları, Londra'da, benden yalnızca birkaç yaş büyük bir kadına rastlayacaktım.
Bir gün o ölüm kamplarından birine götürüldülerini, çırılçıplak soyunduklarını, duşlardan gaz verilmesini bekledikleri o korkunç ölüm anını anlatacaktı bana.
Ölümü bekledikleri o son birkaç dakikayı...
Sonra gaz yerine su boşalmıştı duşlardan. Milyonlarca insanın öldürüldüğü o inanılmaz karabasandan yalnızca bir şans, beklenmedik bir şans kurtarmıştı onları.
Trenlerde titreyerek ölüme götürüldüklerinde henüz küçücük bir kızdı. Benim evimizin bahçesinde seksek oynadığım günlerden sözediyordu. Ve belki de o günlerin birinde, annemin beni çağırıp saçlarımı taradığı, çayla kurabiye yediğim öğleden sonralardan birinde, o sakin Ankara baharında, belki Kandilli'de, anneannemin evindeki yaz günlerinde, o, benden yalnızca birkaç saat uzaklıkta bir yerde, bir trende titreyerek bilinmez bir yolculuğa çıkmıştı.
İşte böyleydi.
Yalnızca birkaç saat...
Yalnızca birkaç yüz kilometre...
İnsan, ne o toplu mezarların izlerini gördüğünde, ne o filmleri izlediğinde, ne o kitapları okuduğunda gerçeği tam olarak anlıyor.
Sayfa 64Kitabı okudu
