Bir gün size, ağır ağır nasıl öldüğümü anlatmak isterim.”
“Biz o gün odada, birbirimize sarılarak yeni dünyamızın sayısını belirlemiştik gizli bir lisanda.”
“Yemek hazır.” Bu iki kelimeyle küçücük dünyamızın üstündeki büyük gölgeler kaçışıp gider.
“Yine derler ki, anneler bazen de pekmez kaynatırken, makarna yaparken, sevilmeyi beklerken ölür…”
“Bazen bir ağacın kovuğunu oyar gibi kurcalasalar da kalbimi, hâlâ seni kimse bilmiyor.”
“Çünkü özlemek her şeyi yaşayıp yutan dev bir duyguydu.”
Annemin Çiçekli Cepleri, sade, sözü yormadan, bir kadının yaşadığı halleri en çok da annelik duygusunu ince ince sızdırıyor yüreğinize. Anne, kelimesi geçtiğinde bile içi cız eden insanlarız biz. Cennet anneler ile özdeşleştirilmiş bizim inancımızda ve her kadın biraz annedir. Kaybı en çok inciten, eksikliği hiçbir şeyle doldurulamayan bir boşluktur, her anısı kıymetlidir, gülümsetir hatra geldikçe, bu dünyada bize gönderilen meleklerimiz annelerimiz iyi ki varsınız.
Bu hikayeler ismi gibi zarif, ruhumuzda çiçek açtıran türdendi.
Şükrü Erbaş kalpte yer eden, dil uçlarına gelip asla çıkamayan duygulara, kelâmlara, öyle güzel ve eksiksiz değiniyor ki, üzerine yeni bi söz söylemektense incelemeyi onun kalemiyle yapmak çok daha doğru olacaktır şahsımca. :)
“Çok uzaklarda çocuklar annelerinin sesiyle örterler üstlerini.